Αγάπα με. Άργησα!

• Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι άνθρωποι βάζουν τα δυνατά τους. Συνεχίζουν να δουλεύουν ως το βράδυ, ξεχνάνε να κάνουν διάλειμμα, αναβάλουν την ανάπαυση ίσως και κάποιο γεύμα μέχρι να βγούν από την έκτακτη ανάγκη.
• Μόλις τελειώσει η έκτακτη ανάγκη, επανερχόμαστε στους καθημερινούς μας ρυθμούς, που κανονικά θα έπρεπε να είναι πιο ήρεμοι και πιο ήπιοι.
• Όμως τί γίνεται όταν όλες μας οι ημέρες περνούν σε ρυθμούς έκτακτης ανάγκης, δηλαδή περνάμε το χρόνο μας υπό το καθεστώς χρονικής βίας?
• Τότε αρχίζουν τα υποκατάστατα.
• Αντί για ύπνο, πίνουμε καφέ και τρώμε περισσότερο, γιατί νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε περισσότερη ενέργεια. Αντί για κοινωνικοποίηση κάνουμε δημόσιες σχέσεις γιατί είμαστε τόσο σφιγμένοι που δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς: ξέρουμε ότι η κοινωνικοποίηση είναι καλή αλλά δεν έχουμε τη διαύγεια να ανοιχτούμε στα αλήθεια κοινωνικά, κι έτσι αναγκαζόμαστε να έχουμε πιεστικές(λόγω χρόνου) σχέσεις με τους γύρω μας. "Αγάπα με, άργησα!"
• Αντί να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ηρεμήσει με τους φυσιολογικούς του ρυθμούς, εκβιάζουμε την ηρεμία με αλκοόλ ή άλλες ουσίες, όπως ο τρισκατάρατος καπνός που κάποια μέρα θα μου στερήσει αυτόν που αγαπώ.
• Όμως δεν μπορεί κανένας να τελεί για πάντα υπό πίεση. Δεν μπορεί να τρέχουμε πάντα σα να μας κυνηγάνε, αλλά χωρίς να μας κυνηγάνε. Είναι απαραίτητο να τρέχουμε μόνο όταν υπάρχει σοβαρός λόγος, δηλαδή όταν υπάρχει κάποια έκτακτη και απόλυτη ανάγκη, αλλιώς σίγουρα κάποια στιγμή θα έρθει η κατάρρευση γιατί απλά το σώμα τόσο αντέχει.
• Πάρε για παράδειγμα τη Δώρα.
• Εργάζεται σε κάποιο γραφείο πρωί-απόγευμα όπως πολλοί συνάνθρωποί μας. Ο ελεύθερος χρόνος της, που δεν ξεπερνά τις τρείς με τέσσερις ώρες σε καθημερινή βάση, αναλώνεται σε άλλες οικιακές εργασίες. Τα σαββατοκύριακα τρέχει να προλάβει ότι δουλειές δεν πρόλαβε να κάνει μέσα στην υπόλοιπη εβδομάδα, και , συν τοις άλλοις, έχει και το φόβο της εξωτερικής εμφάνισης που την πιέζει να είναι όπως κάποιος της είπε. Θεωρεί υποχρέωσή της να περνάει γύρω στη μία ώρα ημερησίως και δύο το σαββατοκυριακο κάνοντας θεραπείες για τη κυτταρίτιδα, τις ρυτίδες, καθαρισμό, για τα χέρια, το λαιμό, κτλ. Όπως είναι φυσικό, μετά από όλη αυτή την αναγκαστική δραστηριότητα, είναι τόσο εξαντλημένη που δεν μπορεί και δεν έχει το χρόνο ούτε να ηρεμήσει ούτε να ασχοληθεί με κάτι άλλο πλην της δουλειάς της.
• Έχει πάντα ημικρανίες.
• Παίρνει χάπια.
• Είναι γύρω στα 28.
• Θα μου πείς ότι κανείς δεν την ανάγκασε να τα κάνει όλα αυτά. Θα σου απαντήσω όμως ότι την ανάγκασε. Την αναγκάζει να τα κάνει όλα αυτά η Αρχή που λέει ότι τα λεφτά αντιστοιχούν σε τόση εργασία και τόσο φαγητό. Την αναγκάζει η καθημερινή κατήχηση περί καθωσπρεπισμού και οι απαιτήσεις περί νοικοκυροσύνης. Η διάχυτη νοοτροπία ότι ένας άνθρωπος πρέπει να είναι, ή να επιδιώκει να είναι, τέλειος.
• Παρόμοια, και ο Σπύρος, εργένης στην Αθήνα, περνάει το χρόνο του ασχολούμενος με τον εαυτό του, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι και πρώτο παιδί. Φροντίζει τον εαυτό του πάρα πολύ. Γυμναστήριο, γιόγκα, διατροφή, μουσική, και εργασία. Είναι στα αλήθεια τέλειος, όμως στη ζωή του δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο, παρά μόνο όλα αυτά που κάνει για τον τελειοποιημένο εαυτό του, και που αποτελούν το απαύγασμα της σημερινής "καλλιέργειας" του ανθρώπου-μονάδας. Αυτός, από όσο ξέρω, δεν παίρνει χάπια αλλά τυραννιέται από τις Σκέψεις.
• Η Ιουλία, πρώην συνάδελφος, είχε τρία παιδιά και πλήρη εργασία. Ήθελε να είναι καλή νοικοκυρά και καλή υπάλληλος. Για να είναι καλή νοικοκυρά έπρεπε να σιδερώνει τα πάντα ( από κάλτσα μέχρι πετσέτα της κουζίνας) να ράβει μόνη της τα ρούχα, να μαγειρεύει πολύ (πίτες, ψωμί, όλα μόνη της) και όλες τη θαυμάζαμε πως τα προλαβαίνει όλα. Για να είναι καλή υπάλληλος έπρεπε να είναι πάντα παρούσα, να δουλεύει συχνότατα μέχρι αργά και να κάνει και αγγαρείες που δεν υπάγονταν μέσα στα τυπικά της καθήκοντα. Μία μέρα, άρχισε να μη μπορεί να μιλήσει. Αντί για νερό έλεγε ποντίκι, κοιτούσε γύρω τριγύρω μπερδεμένη και έπεσε κάτω. Τη συνεφέραμε, την πήγαμε στο γιατρό, και μετά μάθαμε ότι αυτό έγινε από το άγχος. Κάθε τρεις και λίγο μας έλεγε ότι έχανε το βλέμμα της, ότι δηλαδή στην άκρη από το βλέμμα άρχιζε να θολώνει και τότε ήξερε ότι ερχόταν μία κρίση, η οποία όταν την έπιανε έχανε πάλι τα λόγια της και μετά λιποθυμούσε ή έμενε ξύπνια αλλά χωρίς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω της.
• Μοιραία, η ποιότητα της δουλειάς της έπεσε και απολύθηκε. Συνέπεσε αυτό με την αναχώρηση των δύο μεγάλων παιδιών της για σπουδές και έτσι η Ιουλία βρήκε άλλη δουλειά την οποία μετά επίσης άφησε και ασχολήθηκε με τα χωράφια του πατέρα της. Όταν την είδα το καλοκαίρι φαινόταν σαν είκοσι χρονών πάλι και μου έλεγε ότι βρήκε την υγειά της, ότι τα μούντζωσε όλα και ότι τώρα είναι ευτυχισμένη.
• Το θέμα είναι ότι από δική της επιλογή ( η οποία υποβάλεται από τις μόδες της κάθε συγκυρίας) πίεσε τον εαυτό της, στερήθηκε στοιχειώδη πράγματα όπως ο ύπνος και η ξεκούραση, αρνήθηκε να επιτρέψει στον εαυτό της κάποιες αδυναμίες και κατέληξε να ζεί πάντα, την κάθε μέρα της λές και είναι πόλεμος.
• Και πράγματι, πολλοί άνθρωποι ζούν έτσι, λες και είναι πόλεμος, λες και θα μας βρει κάποια συμφορά αν κάτι μείνει ακάμωτο για αύριο.
• Αν ρωτήσετε κάποιον γιατρό, θα σας πεί ότι το ανθρώπινο σώμα έχει αυτό το μηχανισμό πάλης ή φυγής (fight or flight) ο οποίος , για να αντιμετωπίσει μία επείγουσα και μεγάλη ανάγκη, επιστρατεύει κάθε ίχνος ενέργειας του σώματος, αναστέλλει κάθε λογική διεργασία του νού και επιβάλει ένα είδος συναγερμού που καταναλώνει όλη την ενέργεια σε ένα τελευταίο σωτήριο ξέσπασμα. Σαν μία έκρηξη ενέργειας. Με το πέρας του συναγερμού, ο άνθρωπος μένει εξαντλημένος και είναι ανάγκη να ηρεμήσει για να αποκατασταθούν οι ισορροπίες και να ξαναπάρει ενέργεια. Αν όμως εμείς, αντί να ηρεμήσουμε συνεχίζουμε να νιώθουμε και να ενεργούμε υπό το καθεστώς του συναγερμού, τότε μοιραία, θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχει μείνει τίποτα να κάψει ο οργανισμός, είτε σωματικά είτε ψυχικά και τότε έχουμε το περίφημο μπέρν άουτ.
• Σε αυτή την κατάσταση, νιώθουμε κατάθλιψη δηλαδή δεν ευχαριστιόμαστε τίποτα. Μας λένε να πάμε για γλέντι και εμείς σιχτιρίζουμε από μέσα μας ή καταλήγουμε να γκρινιάζουμε για τα πάντα. Απλές καθημερινές εργασίες όπως το να πλύνουμε τα δόντια μας ή να φτιάξουμε ένα τσάι μας φαίνονται θεόρατες και απλά δεν τις κάνουμε, ή αν τις κάνουμε θα είναι με μεγάλο προσωπικό κόστος.
• Το χειρότερο είναι ότι νομίζουμε πως όλοι έτσι κάνουν και μαλώνουμε τον εαυτό μας νομίζοντας ότι αφού δεν μπορούμε να κάνουμε ότι οι άλλοι, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά ή ότι έχουμε κάποιο ελάττωμα ή ότι πρέπει να προσπαθήσουμε κι άλλο.
• Νομίζουμε ότι θα ξεγελάσουμε τον εαυτό μας με τα προαναφερθέντα υποκατάστατα. Τα περίφημα χάπια , ξεγελούν το σύμπτωμα για λίγο, αλλά εφόσον συνεχίσουμε να τρέχουμε με τους ίδιους ρυθμούς, τότε απλά κάποια στιγμή δεν αρκούν γιατί όσο τρέχουμε τόσο χειροτερεύουμε , άρα τόσο μεγαλύτερη δόση θα χρειαζόμαστε.
• Δεν χρειάζονται φάρμακα.
• Χρειάζεται χρόνος.
• Η κατάθλιψη πρέπει να κάνει ανενόχλητη τον κύκλο της, γιατί αν την καθυστερήσουμε (παρεμβάλλοντας φάρμακα ανάμεσα από το μυαλό και το σώμα) ή αν ανακοπεί η πορεία της, τότε θα μείνει μισή και τότε ποτέ δεν θα είμαστε εντελώς καλά, και με το παραμικρό θα υποτροπιάζει.
• Για όσο χρειαστεί, πρέπει να λειτουργούμε "στο ρελαντί" και για να γίνει αυτό κάτι θα πρέπει να μείνει ακάμωτο, κάτι που αποτελεί προσωπική επιλογή του καθενός και από αυτό κρίνεται σε τελική ανάλυση το ποιόν του καθενός. Άλλοι παρατάνε τον εαυτό τους, άλλοι τους δικούς τους, άλλοι τη δουλειά τους.
• Όταν όμως ολοκληρωθεί ( σε καναδυό χρονάκια) τότε θα μπορέσουμε να είμαστε και πάλι πλήρεις. Αν νομίζετε ότι καναδυό χρονάκια είναι πολύ, τότε σκεφτείτε πόσα εγκεφαλικά και πόσοι καρκίνοι, πόσα καρδιακά και πόσα νοσήματα της ψυχής γεμίζουν το κοντινό περιβάλλον μας και τι κατάληξη έχουν αυτοί οι άνθρωποι που παραβιάζουν τον εαυτό τους σε καθημερινή βάση.