Η συγκομιδή του καλοκαιριού

• Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν ένα από τα απολαυστικότερα αλλά ταυτόχρονα και από τα πιο ασυνήθιστα.
• Καταρχάς, με εξαίρεση το εικοσαήμερο του Αυγούστου, η κίνηση ήταν χλιαρή. Έτσι μπόρεσα να κάνω πράγματα που τις προηγούμενες χρονιές απλά ήταν αδύνατον. Πήγαμε τα μπανάκια μας και τις βολτίτσες μας με τα παιδιά, χουζουρέψαμε, μερικές φορές μάλιστα κοιμήθηκα το μεσημέρι (σπάνιες απολαύσεις!) και κατάφερα να πάω στο κολυμβητήριο να μάθουνε να κολυμπάνε σωστά. Μία αλλαγή πολύ σημαντική ήταν ότι φέτος και τα δύο παιδιά ήταν πολύ πιο αυτόνομα σε σχέση με άλλες χρονιές, πράγμα που σημαίνει ότι μπόρεσα να κάνω κάποια πράγματα όπως να πάμε κάπου χωρίς ένα σωρό τσουμπλέκια (μωρομάντηλα, τρείς αλλαξιές για τον καθένα, κτλ) και πολύ γρηγορότερα (αντί να σταματάμε σε κάθε πέτρα και λακούβα) και να απολαμβάνουμε το οτιδήποτε χωρίς να γκρινιάζουν από τη νύστα ούτε να παίζουν με τα αλατοπίπερα στα τραπέζια, ούτε να μας πέφτουν τα μπράτσα από την αγκαλιά, ούτε να ανησυχούμε αν θα φάνε τα καπάκια που βρίσκουν κάτω.... Φέτος μάλιστα έκανα και το ντεμπούτο μου: κοιμήθηκα μία ώρα το μεσημέρι ενώ τα παιδιά ήταν ξύπνια στο σαλόνι!
• Είδαμε πολλούς φίλους, κάποιους από αυτούς τους φιλοξενήσαμε, απολαύσαμε συγγενείς που άλλες φορές θα τους βλέπαμε βιαστικά στο τέλος κάποιας κοπιαστικής ημέρας, ανόρεχτα και με τα βλέφαρα να πέφτουν αυτοβούλως. Η Ρούλα με τον Στέφαν από Αυστρία, ο Άλεξ από Ιρλανδία, η Ανίτα με τον Γκρέηαμ από Ιταλία... ένα σωρό κόσμος! Τέλεια ήταν.
• Και τα καλλιτεχνικά μας καλύψαμε φέτος.
• Η κρίση ήταν ο καταλυτικός παράγων, γιατί αν δεν ήταν αυτή, τότε τα θεατρικά και μουσικά σχήματα που στο παρελθόν περνούσαν το καλοκαίρι λιάζοντας τα αχαμνά τους σε παρομύκονο, φέτος πήραν σβάρνα τις αρπαχτές κι έτσι καταφέραμε κι εμείς να δούμε λίγο θεατράκι (Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Caveman, Μπακαλόγατος, Απόψε θα φάμε στης Ιοκάστης και Συμπεθέροι από τα Τίρανα) και να ακούσουμε και λίγη μουσικούλα πλην των κλαρίνων, τα οποία καλά και άγια είναι αλλά το πολύ το κυργιελέησον το βαριέται κι ο παπάς...
• Πολλά τα απωθημένα που βγήκαν φέτος... Επιτέλους κατάφερα να δω ζωντανά τα συγκροτήματα των νεανικών μου ακουσμάτων, τον Παυλίδη που είναι θεός επί σκηνής, τα Υπόγεια Ρεύματα που είναι επίσης καλύτεροι ζωντανά από ότι στα σιντί που αγόρασα και τους Puressence που, αν και έπαιξαν ακουστικά, ήταν καταπληκτικοί. Άκουσα και την ασυγκράτητη Sugahspank, και το Jazz Festival της Πρέβεζας που ήταν φέτος πολύ καλό. Τόσος ήταν ο καημός μου που πάντα πήγαινα μπροστά-μπροστά, κολλητά με τη σκηνή, για να μη βλέπω πίσω και για να κρατήσω όσο περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσα.
• Βρήκα τις παλιές μου παρέες, από τότε στο ραδιόφωνο, και περάσαμε πολύ καλά. Τους βοηθήσαμε στις εκδηλώσεις τους, μας έδιναν εισιτήρια, πηγαίναμε στα πάρτυ του σταθμού και πηγαίναμε μαζί ταξιδάκια στα Μεγανήσια.
• Η πιο παράξενη εμπειρία ήταν όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μπιτς πάρτυ. Πήραν τις κιθάρες ο σύζυξ κι άλλος ένας, πήραμε μπύρες κρασί και σουβλάκια, πήραμε ψάθες και πλαστικά ποτήρια, και βούρ για το Αλωνάκι. Έλα μου όμως που είχε κάτι μποφώρια εκείνο το βράδυ.... Έτσι πήγαμε από την άλλη μεριά, στην Κυανή Ακτή, όπου ήταν λες και βρίσκεσαι σε άλλον τόπο, όλο γλύκα και ηρεμία, με νερά σα γυαλί.
• Το στρώσαμε λοιπόν.
• Λίγο αργότερα, συνειδητοποίησα ότι στην αντίπερα όχθη, το βουνό που αχνοφαινόταν ήταν κόκκινο στην κορυφή. Η πυρκαγιά στη Λευκάδα... Κάναμε τα τηλέφωνά μας, αλλά τίποτα άλλο δεν μπορούσαμε να κάνουμε. Συνεχίσαμε να πίνουμε μπύρες και να τραγουδάμε με την κιθάρα ο ένας πλάι στον άλλον, ατενίζοντας το κόκκινο που πηγαινοέρχονταν στην πλαγιά. Είναι κάτι που θα αργήσω να ξεχάσω.
• Από όλα όμως, οι μπλογκοφίλοι μου ήταν το καλύτερο.
• Όχι μόνο ξαναείδα τη Δημητρούλα, αλλά γνώρισα και τον Λόκους, για το οποίο έχω ήδη γράψει, αλλά και ακόμα έναν από τους πρώτους που πρωτοδιάβασα, τον tzotzioy. Είναι προφανές από το μπλογκ του ότι είναι μέγα πειραχτήρι, αλλά γνωρίζοντάς τον από κοντά, μαζί με τη γυναίκα του, είδα ότι αυτό που διαβάζει κανείς είναι λίγο, μπροστά στο μεγαλείο του χιούμορ του. Φυσιογνωμικά με κέρδισε για έναν και μόνο λόγο: έχει το βλέμμα του σκανταλιάρικου παιδιού που ετοιμάζεται να σπάσει καποιανού τζάμι. Απίθανος, στ'αλήθεια.
• Επίσης, μετά από πολλά χρόνια αναβολής της αναβολής, απέκτησα ποδήλατο. Και το να τριγυρνάς την Πρέβεζα με ποδήλατο, είναι απλά τέλειο. Κάθε απογευματάκι, μόλις γυρνάει ο σύζυγας, πάω τη βολτίτσα μου και ξενοιάζω για μισή ωρίτσα.
• Κι αυτό που το πας... μπόρεσα να έχω την πολυπόθητη και ακριβοθώρητη μοναξιά μου, να ονειροπολήσω φέτος περισσότερο από ότι τα τελευταία επτά χρόνια, πράγμα σημαντικότατο για εμένα.
• Σ' ευχαριστώ Καλοκαίρι.