Ανωνυμία υπό όρους

• Το χώνεψα και αυτό. Μου πήρε κάμποσο καιρό, από πέρυσι τέτοιο καιρό, αλλά τελικά τα κατάφερα να σχηματίσω άποψη.
• Καταρχάς, η έννοια του μπλογκ δεν συνάδει με όσα γίνονται τύπου τρωκτικό, του οποίου τον συντάκτη εμάθαμε μόνο όταν σκοτώθηκε, πράγμα καθόλα ύποπτο. Το τρωκτικό και όλα του είδους του ασκούν αθέμιτο ανταγωνισμό στους πραγματικούς δημοσιογράφους που παίρνουν το ρίσκο (εχμ, χμ... τι βήχας κι αυτός καλοκαιριάτικα, καμμία αλλεργία θα'ναι) να ερευνούν (αααχμχμχμχ...άντε πάλι, κάποιος με γλωσσοτρώει, φαίνεται) και να υπογράφουν τα άρθρα τους, είτε πρόκειται για κουτσομπολίστικα νέα είτε χρηματιστηριακά είτε αποκαλύψεις είτε ακόμα και για τον καιρό, που λέει ο λόγος. Και, να με συμπαθάει η χάρη σας εσάς των "ανεξάρτητων ενημερωτών", αλλά παρρησία είναι ακριβώς το αντίθετο του να κρύβεσαι, ελευθερία του λόγου είναι να λες ότι έχεις να πείς χωρίς να φοβάσαι. Αν φοβάσαι, τότε παρωτρύνεις και τους άλλους να φοβηθούν, χωρίς λόγο κατά τη γνώμη μου, σύμφωνα με αυτά που βλέπω και διαβάζω.
• Το μπλογκ σαν φτηνό υποκατάστατο κάποιου που δεν έχει ή δεν θέλει να επενδύσει σε ένα σάιτ της προκοπής, είναι κάτι το γελοίο, ειδικά εφόσον αυτός που γράφει δεν υπογράφει.
• Το ενημερωτικό μπλογκ φέρει το ντύμα της αυθεντικότητας, χωρίς να το αξίζει.
• Και γιατί θα έπρεπε να πιστέψω κάποιον που κρύβεται? Η κουκούλα τον κάνει "ανεξάρτητο" ή μήπως πιο "ειλικρινή"? Αν κάποιος σου πεί κάτι, τότε το πρώτο που ζητάς είναι λεπτομέρειες και αποδείξεις, το τρωκτικό όμως δεν θυμάμαι να παρείχε τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο πιπεράτα και νόστιμα. Ο Γκιόλιας χωμένος ως το λαιμό μέσα στα ... αχμ, αχμ, αγκουχ... ήτανε από ότι φαίνεται, συνεργάτης του μάκη, λέει. Ήταν έτοιμος να αποκαλύψει λέει, αλλά ο μάκης δεν ξέρει να μας πει τι ήτανε αυτό, ούτε κανείς άλλος, και μετά από τρείς ημέρες ξεπετάχθηκε το τρομακτικό, δήθεν και καλά αυθόρμητα και προς τιμήν και όλα καλά σα να μην έγινε τίποτα..... Αυτά εμένα μου φαίνονται τουλάχιστον γελοία, ειδικά εφόσον το υλικό που δημοσιεύουν καθημερινά είναι για τα μπάζα. Γιατί οι αποκαλύψεις, είτε που θα γίνουν, είτε που δεν θα γίνουν αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Πάρε για παράδειγμα το ριάλιτι με το κυνήγι φοροφυγάδων: αυτά που λένε τώρα στις ειδήσεις, μη μου πει κανείς ότι περιμένατε από τις ειδήσεις για να το μάθετε...? Ούτε από το τρωκτικό το ακούσατε πρώτη φορά.... σωστά? Άρα, μάπα η ανεξαρτησία του....
• Ε, όχι, ο τεθνηκώς δεν δεδικαίουται, τουλάχιστον όχι έτσι.
• Προφανώς η ανωνυμία δεν τον επροστάτευσε.
• Η ανωνυμία πρέπει να προστατευθεί αλλά για τους απλούς μπλόγκερ, που δεν αποζητούν την επαγγελματική προβολή. Η ανωνυμία πρέπει να προστατευθεί για τους απλούς άνθρωπους που εξωτερικεύουν κάποιες σκέψεις γιατί δεν είμαστε όλοι διατεθειμένοι να εκτεθούμε, δεν έχουμε συνηθίσει να λέμε δημοσίως τα ενδόμυχά μας. Προσωπικά δεν με πειράζει και μάλιστα κάποιον καιρό έδινα και το προφίλ μου στο φέησμπουκ, πάρε να΄χεις, και απαντάω με ονοματεπώνυμο σε όποιον χρησιμοποιήσει το μέηλ μου. Οι δικοί μου, φίλοι γνωστοί και συγγενείς, ξέρουν για αυτό και δεν ντρέπομαι καθόλου να πω και την κοτσάνα μου που-και-που (ή και συχνότερα) ή καμμία κρυάδα έναντι αστείου. Ξέρω ότι δεν έχει σημασία. Ξέρω ότι αυτό που για μένα είναι κοσμοϊστορικό γεγονός για αυτόν που θα το διαβάσει είναι ήδη γνωστό και χιλιοειπωμένο, ίσως αφελές ή ,στην καλύτερη των περιπτώσεων, άνευ σημασίας: ο λόγος που γράφω δεν είναι για να αλλάξω τον κόσμο αλλά για να βγάλω από μέσα μου τις σκέψεις. Και αυτό κάνουν όλοι όσοι είναι μπλογκερ και όχι φτωχομπινέδες που αντί να φτιάξουν σάιτ κάνουν μπίζνα με το τίποτα.
• Είναι και κάτι άλλο. Μέρος της δουλειάς του δημοσιογράφου είναι να απευθύνεται στο κοινό. Αν φοβάσαι να εκτεθείς στο κοινό, αν δεν θες να δείξεις τη φάτσα σου, αν αντί να υψώσεις ανάστημα κρύβεσαι στις σκιές και μεταδίδεις ψίθυρους πίσω από το σκοτάδι, τότε αυτό μοιάζει πάρα πολύ με χαφιεδίστικη συμπεριφορά. Εγώ, δεν την αξίζω.