Αμφιβολίες

• Έλεγχος του σώματος ίσον έλεγχος του νου, και το αντίστροφο φυσικά. Ελέγχοντας το σώμα, ελέγχεις και τη σκέψη, η οποία καθιστά τον άνθρωπο ρομποτάκι σου.
• Έλεγχος, όμως ισοδυναμεί με περιορισμό αφού η παρόρμηση και το ένστικτο δε γνωρίζουν όριο πέρα από το σωματικό. Περιορίζοντας λοιπόν τις ορμές και τα ένστικτα, ορίζεις το σώμα και ,κατ'επέκταση, το νου.
• Έτσι, ενώ είναι προφανή τα προτερήματα της αγελαίας συνύπαρξης, η καταπίεση των ενστίκτων δεν είναι και τόσο καλοδεχούμενη από το σώμα, το οποίο μπορεί μεν να δέχεται τα χαλινάρια των περιορισμών, αν μείνει ανικανοποίητο όμως αρρωσταίνει και εξαθλιώνεται.
• Παρατηρώντας ένα ζώο ή ένα παιδί πολύ μικρής ηλικίας, θα δει κανείς ότι οι προτιμήσεις του είναι απόλυτες και ξεκάθαρες, χωρίς γκρίζες περιοχές, χωρίς εξαιρέσεις ή συμβιβασμούς. Αυτά τους τα διδάσκουν οι ενήλικοι με το πέρασμα του χρόνου και έχουν σα σκοπό το να μην μας ταλαιπωρούν πολύ με την ατσαλιά τους, είτε πρόκειται για παιδί, είτε για ζώο. Αν θέλαμε πραγματικά το καλό τους, τότε οι κανόνες που τους επιβάλουμε θα ήταν πολύ λιγότεροι. Αν θέλαμε πραγματικά το καλό μας, τότε οι κανόνες που θα δεχόμαστε να υπακούσουμε θα ήταν πολύ λιγότεροι.
• Οι κανόνες που επιβάλουμε στους πιο ανίσχυρους, θα έπρεπε να έχουν σαν γνώμονα την ασφάλειά τους και την αποφυγή δύσκολων καταστάσεων ή ατυχημάτων. Κι όμως οι περισσότεροι κανόνες σχετίζονται με το τι θεωρεί ευπρεπές ή ηθικό μία κοινωνία, τι βολεύει τους γονείς ή, στη χειρότερη των περιπτώσεων, να μην πρήζουμε τα ακατονόμαστα του μπαμπά την ώρα που πίνει μπροστά στην τηλεόραση. Γιατί, φερ' ειπείν, είναι απαραίτητο να είναι το βάζο εκεί, ειδικά αν ο χώρος είναι στο πέρασμα από το σαλόνι στην κουζίνα και όλο το ρίχνουμε? Γιατί είναι απαραίτητο να φάμε στις 8 και όχι στις 7 ή στις 9, να πούμε αυτό το παραμύθι αντί για το άλλο, να μη φωνάζει ή να μην τρέχει? Το μεγαλύτερο μέρος της ανατροφής και των περιορισμών έχει σκοπό να διδάξει τα παιδιά πως να δέχονται αυτό που το ένστικτό τους λέει ότι δεν πρέπει να δεχτούν. Να φάει κάτι που δεν του αρέσει, να φορέσει κάτι που του είναι δυσάρεστο, να μη λέει ούτε να πράττει όπως θέλει, να περιμένει για πάντα την έγκριση κάποιου άλλου για να κάνει το οτιδήποτε.
• Καταπιέζοντας τις ορμές των παιδιών, τα καταδικάζουμε σε μία πολίτικαλι κορέκτ ανελευθερία, όπου επιτρέπονται μόνο οι αθόρυβες και απαρατήρητες δραστηριότητες, να έχουν ενοχές όταν φωνάζουν από χαρά ή από θυμό, να κρύβουν τα συναισθήματά τους, όπως οι φυλακισμένοι στις κανονικές φυλακές.
• Σε πολλές ταινίες αμερικάνικες, βλέπουμε να πάνε σε κάποιον χώρο ειδικά για να ουρλιάξουν, να χτυπάνε το σάκο του μποξ για να ξεδώσουν ή να κάνουν μαθήματα γέλιου ή αγκαλιάς για να αποσυμφορήσουν τον κυκεώνα παγιδευμένων αισθημάτων. Όλα ανώφελα, διότι η καλύτερη στιγμή για να ουρλιάξεις είναι όταν σου έχει σπάσει τα νεύρα ο Κώστας. Η καλύτερη στιγμή να γελάσεις είναι όταν κάνει μία κοτσάνα ο Κώστας και η καλύτερη στιγμή να χτυπήσεις κάτι είναι όταν με όλη σου την οργή χτυπήσεις τον τοίχο ή το τραπέζι μετά από μία έντονη αντιπαράθεση. Αν αργήσεις, αν το πνίξεις πνίγηκε, και θα σαπίσει στον πάτο των λιμναζόντων συναισθημάτων.
• Είναι γνωστό στους επιστήμονες ότι το θλιμμένο μυαλό εκλύει διαφορετικές ουσίες που δηλητηριάζουν και το σώμα, που προξενούν συρίγγια και αγκυλωμένες γάγγραινες, που καταρρακώνουν το κορμί χειρότερα από το πέρασμα του χρόνου. Άρα, δυστυχία ίσον αρρώστια, και για αυτό προτιμούμε τους χαμογελαστούς και όμορφους, ίσως επειδή ενστικτωδώς γνωρίζουμε τι ψυχολογικά δηλητήρια κουβαλάνε εντός τους οι κατηφείς και άσχημοι.
• Πίσω στον έλεγχο του σώματος, τώρα, είναι καταπληκτικό το πως προσπαθούν όλοι οι πολιτισμοί να βάλουν σε καλούπι κάτι τόσο ευμετάβλητο και πολύμορφο όπως το σώμα. Λέγαν, για παράδειγμα, ότι η οκνηρία είναι αμαρτία και κατέληξαν ευλογημένοι σκλάβοι των αποικιοκρατών, να πουλάνε τα παιδιά τους σε εργοστασιάρχες επειδή η εργασία είναι αρετή και ο κανονικός ρυθμός ύπαρξης θεωρείται τεμπελιά. Καμμία προσοχή δεν δόθηκε στις ιδιαιτερότητες του κάθε οργανισμού που μπορεί να έχει περισσότερη από εκείνη την ορμόνη και λιγότερο από την άλλη, ή να έχει ιδιαίτερες ικανότητες στο ένα θέμα αλλά λιγότερες στο άλλο, αντοχή στο κρύο αλλά όχι στη ζέστη, κτλ. Για κάποιον λόγο, από την αρχαιότητα εώς τώρα, πρέπει να είμαστε ίδιοι.
• Κι όμως, δεν είναι όλα τα σώματα ίδια.
• Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι όλα τα μυαλά ίδια.
• Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες για όλους.
• Άρα, όταν βλέπουμε ένα αδερφάκι να είναι πιο ήσυχο από το άλλο, δε σημαίνει ότι είναι καλύτερο σα χαρακτήρας, αλλά ίσως ότι δεν ακούει καλά, ή ότι έχει έλλειψη σιδήρου, ή χαμηλό αιματοκρίτη, ή ότι οι συνάψεις του εγκεφάλου του λειτουργούν με ιδιαίτερο τρόπο που να καθιστά αχρείαστη την υπερβολική ενασχόληση με ασήμαντα πράγματα, να είναι μία διάννοια, ή απλά να του αρέσει το διάβασμα αντί για την αγόρευση. Χαρακτηρίζοντας το ήσυχο παιδί σαν "καλό" είναι βασικό να ξέρουμε το γιατί το κάνουμε αυτό: είναι πραγματικά καλό ή απλά μας βολεύει να έχουμε την ησυχία μας?
• Μήπως, στην προσπάθειά μας να βγάλουμε "καλά παιδιά" τελικά απλώς τα καταπιέζουμε, διδάσκοντάς τους πως να είναι αρκετά κορόιδα ώστε να δέχονται τα πάντα άνευ σχολίου ή αντίδρασης?
• Οι κανόνες του σπιτιού επιβάλλονται για να μη βλάψουν την υγεία τους και για να μη γίνουν ζημιές, σωστά? Γιατί όμως θα πρέπει να μάθουν να καταπνίγουν τις ανάγκες τους, ανάγκες όπως φωνή, αγκαλίτσα, τρέξιμο, θυμός, κλάμα ή βαρεμάρα?
• Πρέπει να μην ξεχωρίζεις? Ή μήπως είναι η ενοχή αιώνων δουλείας?