Το Κοσμικό Κόστος της Καθαριότητας

• Πρόκειται για μία πονεμένη ιστορία, κυρίως γυναικεία. Ας πούμε για την κυρα-Λένη που πιστεύει στη χλωρίνη, τη χρησιμοποιεί με μανία και υπέρτατη φοβία των μικροβίων, όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο ξαφνικά απέκτησε άσθμα. Μαζί με εκείνη, το εγγονάκι της που το φροντίζει με περισσή φροντίδα, έχει τρείς αλλεργίες και άσθμα. Όσο βήχει ο πιτσιρικάς, τόσο περισσότερη χλωρίνη ρίχνει με μανία παντού η κυρά-Λένη... Κλείνει και τα παράθυρα μην τον χτυπήσουν τα ρεύματα, του απαγορεύει να τρέχει για να μην ιδρώσει και έχει πάντα μωρομάντηλα, antibacterial, και οινόπνευμα, μήπως και πάθει καμμία πανούκλα από τα μολυσμένα πόμολα ο μικρός.
• Η ιστορία είναι ακραία και, κατά τη γνώμη μου αποτελεί κλινική περίπτωση, όμως πολλές φορές πολλές γυναίκες στεναχωριούνται περισσότερο από ότι αρμόζει στο θέμα της καθαριότητας. Βοηθάει φυσικά και το μάρκετινγκ των διαφημιστικών, που σου δείχνει ένα λευκό σπίτι με λευκά έπιπλα, λευκές κουρτίνες, λευκοντυμένους ανθρώπους με κατάλευκα δόντια και στο τέλος το σλόγκαν : "Ο Λευκός Σίφουνας". Αυτό, μαζί με την παραδοσιακή οπτική της παραδοσιακής νοικοκυράς, μετατρέπουν το πρόβλημα της υγιεινής σε ζηλόφθονη, ματαιόδοξη ανταγωνιστικότητα μεταξύ των νοικοκυρών (τι θα πούνε οι γειτόνισσες) ή καταναλωτική μανία, όπου το πόσο απαστράπτον είναι το σπίτι καθορίζει και το στάτους του οικοδεσπότη.
• Όμως, για να είναι το σπίτι σε τέτοια τέλεια κατάσταση μονίμως, χρειάζονται τεράστια ψυχικά αποθέματα, αν πρόκειται για απλό νοικοκυριό με μία ή δύο γυναίκες, ή πολλά λεφτά ώστε πολλές παραδουλεύτρες να τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ κυνηγώντας κόκκους σκόνης. Ή να μην ζει κανένας μέσα, να είναι ένα σπίτι-μουσείο. Στην περίπτωση της κυρά -Λένης, που είναι από τις παραδοσιακές νοικοκυρές, η μανία αυτή έχει γίνει ψυχαναγκασμός που έχει καταστρέψει τη ζωή της με τρόπους που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη. Οι χαρές που έχει στερηθεί για να μη λερωθούν οι καναπέδες είναι ανεπιστρεπτί φευγάτες, το κορμί της έχει σπάσει και φαρμακωθεί από το τρίψιμο στα γόνατα και ο κυνισμός της είναι απύθμενος, γιατί εκτός από εκείνη, κανείς δεν δίνει δυάρα αν είναι καθρέφτης το πάτωμα ή όχι. Για να μην υπολογίσουμε τις αναθυμιάσεις που έχει εισπνεύσει εκείνη και οι δικοί της, ούτε τη γκρίνια που αυθόρμητα βγαίνει όταν κάποιος έχει κοπιάσει πολύ για κάτι και μετά κάποιος άλλος ρίχνει απερίσκεπτα ψίχουλα στο πάτωμα... Για να μην αναφέρουμε την κούραση που, στο τέλος της ημέρας, σε κάνει να μη θες ούτε τον άντρα σου, ούτε τους φίλους σου, ούτε τον εαυτό σου τον ίδιο, ούτε όμορφη να θες να γίνεις, ούτε να θες να πεις καμία κουβέντα με κανέναν άνθρωπο, παρά μόνο να μείνουν όλοι ακίνητοι και να καμαρώνεις τι έφτιαξες.