Οι χαρές της μητρότητας

• Μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι οι συζητήσεις που κάνουν τα παιδιά όταν νομίζουν ότι δεν τα ακούει κανείς. Ο αδερφικός ανταγωνισμός ανάμεσα σε δύο αγόρια μπορεί επίσης να γίνει πολύ διασκεδαστικός. Παραθέτω πραγματικό περιστατικό που έλαβε χώρα εψές, την ώρα που φόραγαν τις πυτζάμες τους.
• Μεγάλος μελαχροινός: Δέκα, εννιά, οκτώ, εφτά, έξι, πέντε τέσσερα, τρία, δύο , ένα μηδέν.
• Μικρός γαλανός: Είκοσι, δεκαεννιά, δεκαοκτώ ... ... ... τρία, δύο, ένα μηδέν.
• Μεγάλος μελαχροινός: Πενήντα, σαρανταεννιά, σαρανταοκτώ, ... ... ... , τρία, δύο ένα μηδέν.
• Μικρός γαλανός: Εκατό, ενενηνταεννιά, εεε, μμμ, .... άπειρο, άπειρο παρά ένα, άπειρο παρά δύο....
• Μία έκπληξη στην ανατροφή των παιδιών ήταν η ζήλια, αλλά όχι αυτή που περίμενα, δηλαδή του μεγάλου προς το μικρότερο και πιο χαϊδεμένο αδερφάκι, αλλά του μικρότερου προς τον μεγαλύτερο, που του επιτρέπονται περισσότερες πρωτοβουλίες, μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα, τρώει μεγαλύτερες μερίδες και έχει περισσότερες θαυμαστές δεξιότητες, όπως να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες και να παίζει μπάσκετ χωρίς να του φεύγει η μπάλλα στα δύο σκασίματα.
• Αυτές οι δύο ζήλιες δεν είναι κακές γιατί δίνουν τη ευκαιρία στον γονιό να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν τη θέση του άλλου, αρκεί βέβαια να μην το αντιμετωπίσει ενοχικά αλλά με λογική. Ο μεγάλος ξαναθυμάται τον μικρό του εαυτό, τα χάδια και τις αγκαλιές που ίσως σαν μεγαλύτερος να περιφρονεί πλέον, ενώ ο μικρός αντλεί έμπνευση από τα ανδραγαθήματα του μεγαλύτερου, αλλά δέχεται και να αναλάβει πιο ευχάριστα τις ευθύνες που του αναλογούν καθώς μεγαλώνει.
• Έτσι, λοιπόν, στην προσπάθεια να κατευνάσει κανείς τα παράπονα, καταλήγει να αποκαλεί τον μεγάλο "μωράκι μου" και τον μικρό "παληκάρι μου", να κρατάει αγκαλιά τον μαντράχαλο και να λέει στον μικρό να κατεβάσει τα σκουπίδια ή, το διασκεδαστικότερο, με το ένα χέρι να ξιφομαχεί με τον μικρό και με το άλλο να παίζει επιτραπέζιο με τον μεγάλο.
• Το πιο δύσκολο είναι να αποδεχτούν τις διαφορές χωρίς να νιώθουν ότι αδικούνται, όπως πχ, όταν ο ένας παίρνει χαρτζηλίκι στο σχολείο ενώ ο άλλος στο νηπιαγωγείο όχι, ή όταν ο ένας χρειάζεται βοήθεια να ντυθεί, που μπορεί να εκληφθεί ως παραπανίσια αγκαλιά, ενώ ο μεγάλος όχι. Το εξηγεί ο κάθε γονιός ξανά και ξανά ότι δεν πρόκειται για μεροληψία αλλά για διαφορετική κατάσταση (στο νηπιαγωγείο δεν έχει κυλικείο, ο μεγάλος ντύνεται γρηγορότερα μόνος του παρά με βοήθεια) και ότι στην ίδια ηλικία και ο μεγάλος την ίδια αντιμετώπιση είχε, αλλά πάντα η επαγρύπνηση είναι απαραίτητη γιατί ένα παράπονο που πολυκαιρίζει μπορεί να εξελιχθεί σε βαθύτερη πίκρα και είναι πολύ κρίμα.
• Ενώ η αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα αδέρφια δε σταματάει ποτέ, ειδικά αν πρόκειται του ίδιου φύλου, η στάση των γονιών μπορεί να τα βοηθήσει να αποδεχθούν τις διαφορές τους και, ωριμάζοντας, να έχουν μία καλή σχέση μεταξύ τους. Για παράδειγμα μπορεί ο ένας αδερφός να σιχαίνεται τα επιτραπέζια, να ζηλέψει όμως όταν παίζουμε με τον άλλον που τα λατρεύει. Αν τον συμπεριλάβουμε στο παιχνίδι μας, σίγουρα θα βαρεθεί και θα τα παρατήσει στη μέση, με αποτέλεσμα να επέλθει η γκρίνια. Καλύτερα είναι να του δώσουμε τον χρόνο που χρειάζεται, όχι παίζοντας επιτραπέζιο αλλά ζωγραφίζοντας, ή ξιφομαχώντας ή συζητώντας ή αγκαλιάζοντας ή βολτάροντας ή ότι άλλο έχει ανάγκη. Έτσι, αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα τους, αλλά τα αντιμετωπίζουμε με ισότητα και όχι με ισοπεδωτική πανομοιότυπη συντήρηση.
• Στα μικρά καθημερινά καυγαδάκια, λένε οι ειδικοί ότι είναι καλύτερο να αφήνουμε τα παιδιά να λύνουν μόνα τους τις διαφορές τους, ακόμα και όταν φτάνει στο ξύλο, αν και σπάνια γίνονται τόσο σοβαρά τα πράγματα. Όταν όμως είναι θέμα γονικής επιλογής, πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε απόλυτα δίκαιοι και να τηρούμε κατά γράμμα τους κανόνες που οι ίδιοι θέσαμε, γιατί μία γονική αδικία οδηγεί τα αδέρφια σε περισσότερους καυγάδες, και αυτό επειδή αν ο γονιός έχει το απυρόβλητο και η ένταση πρέπει να εκτονωθεί κάπου, τότε ποιός στόχος είναι βολικότερος από τον άλλο αδερφό?
• Από προσωπική εμπειρία, αν δεν είμαστε παρόντες την ώρα που πέφτει η μπούφλα για να ξέρουμε ποιός την έριξε, με ποιά αφορμή και με ποιό τρόπο, είναι αδύνατο να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Μερικές φορές τους λέω ότι εφόσον δεν είδα τίποτα και δεν ξέρω τί έγινε δεν μπορώ να τιμωρήσω κανέναν αλλά τους βάζω να μαζέψουν μαζί το χάος που (ίσως) ακολούθησε τον τσακωμό τους, για να μην έχουν την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν συνέπειες. Κάποιες άλλες φορές, μαλώνω αυτόν που, κατά τα φαινόμενα, έχει κάνει τη μπινιά, όχι με πολλή αυστηρότητα όμως, τις περισσότερες φορές όμως τους συνιστώ να τα συνεννοούνται μεταξύ τους για να μην καταλήγουν σε τσακωμούς.
• Αυτό, τώρα, μπορεί να είναι άδικο για τον μικρότερο.
• Ο δικός μου μεγάλος μελαχρινός, έπιανε κορόιδο τον μικρό γαλανό. Αντάλλασσε ένα παλιό σπασμένο παιχνίδι με ένα ολοκαίνουριο, τον ξεγελούσε με διάφορους τρόπους, του έκανε ζαβολιές και διάφορα άλλα. Κι όμως, ήταν προς ώφελος του μικρού γαλανού γιατί του έμαθε πως να αντιμετωπίζει με επιτυχία τις πονηριές του αδερφού του. Παραθέτω.
• Μεγάλος μελαχροινός: Ανταλλάζεις το καινούριο ξίφος με αυτό το σπασμένο και χαλασμένο πλαστικό όπλο?
• Μικρός γαλανός: Όχι, δεν θέλω..
• Μεγάλος μελαχροινός: Μα κοίτα, κάνει ωραίο θόρυβο!
• Μικρός γαλανός: Δεν θέλω.
• Μεγάλος μελαχροινός: Κοίτα τι μπορείς να κάνεις, μπορείς να το κάνεις έτσι, αλλιώς, αλλιώτικα...
• Μικρός γαλανός: Παίδω τώρα, άθε με!
• Μεγάλος μελαχροινός: Ωωωωωω! Αμάν βρε.....! Τίποτα δε σου αρέσει!
• Μικρός γαλανός: Πάρε εθύ το όπλο αφού θου αρέθει.
• Η διαπραγμάτευση μπορεί να συνεχιστεί για πολύ με αποτέλεσμα που κάθε φορά μπορεί να δίνει πλεονέκτημα στον μεγάλο ή στον μικρό, ενώ μέχρι τώρα ο μικρός μονίμως έπεφτε στις παγίδες.
• Μα έχει πολλή πλάκα!