Ο Έλληνας είναι σαν τη κατσαρίδα

• Κάποτε, πέθανε ο Μπάμπης.
• Στην είσοδο για τα ουράνια, ο Άγιος Πέτρος τον περίμενε, με αγγελική αγιοσύνη.
• "Πώς σε λένε τέκνον μου?"
• "Μπάμπη, πάτερ. Ζούσα στην Ελλάδα."
• "Στην Ελλάδα? Μπάμπης? Για περίμενε λιγάκι... έχω ειδικές οδηγίες για εσένα..."
• Ο Μπάμπης, που χαζός δεν ήταν, ήξερε τι περίπου θα ακολουθούσε, αλλά η κατάσταση ήταν πρωτόγνωρη, δεν υπήρχε προηγούμενο. Ήταν όμως έμφυτο γνώρισμά του να δοκιμάζει τι θα πει και να βρίσκει επιχειρήματα για το οτιδήποτε. Μέχρι να επιστρέψει ο Άγιος Πέτρος, το μυαλό του δούλευε σαν το δυναμό του ποδηλάτου σε κατηφόρα και χωρίς φρένα.
• Ξετυλίγοντας έναν πάπυρο, γύρισε ο Άγιος Πέτρος.
• "Δεν ξέρω τι να σε κάνω παιδί μου." είπε προβληματισμένος.
• "Γιατί, άγιε πατέρα?"
• "Πολλά έχεις κάνει, είναι όμως αδύνατον να ζυγιάσω αν είναι καλά ή κακά. Γιατί έκλεβες, παιδί μου? Δεν σου είπαν οι γονείς σου ότι αυτό είναι αμαρτία? Γιατί είπες ψέματα? Γιατί δεν έκανες την προσευχή σου στον Ύψιστο και γιατί δεν τίμησες την σύντροφό σου? Γιατί έγινες άπληστος και αλαζόνας? Γιατί δεν ήσουν δίκαιος?.... Εδώ βλέπω το χάρτη της ψυχής σου και είναι κάτασπρος σαν το χιόνι, όμως τα πράγματα που έκανες είναι αμαρτωλά. Πώς το εξηγείς αυτό?"
• "Άκου πάτερα, έχεις δίκιο να παραπονιέσαι" είπε ο Μπάμπης. "Κοίτα όμως κι εσύ πού με έστειλες. Όλα αυτά που λές τα έκανα και μάλιστα τα έκανα καλά, ήμουν ο καλύτερος απατεώνας, ο καλύτερος ψεύτης και ο καλύτερος κλέφτης. Με τους καρπούς της απατεωνιάς μου όμως, μπόρεσα να κάνω καλά πράγματα. Έδωσα δουλειά σε πολύ κόσμο, συντήρησα την κοινωνία για πολύ καιρό που αλλιώς θα επτώχευε πολύ νωρίτερα και οι άνθρωποι θα πεινούσαν. Τα παιδιά των φτωχών ανθρώπων πήγαν σχολείο και μάθαν γράμματα, οι μανάδες μπόρεσαν να μείνουν σπίτι να προσέχουν τα παιδιά τους και έτσι μπόρεσαν να πάνε ψηλότερα τη σκέψη τους. Πήρα πολλά για τον εαυτό μου, είναι αλήθεια, όμως έδωσα την ευκαιρία σε πολλούς να βγούν από την ανέχεια. Δεν είναι καλά όλα αυτά?"
• "Είναι, παιδί μου, αλλά γιατί με ψέματα και δολοπλοκίες? Γιατί παράκουσες τους νόμους του Θεού και των ανθρώπων? Γιατί με κομπίνες και ανηθικότητες?"
• "Άγιε πατέρα, νομίζω ότι κάτι ξεχνάς. Έδωσε ο ύψιστος σε εμάς τους έλληνες όλα τα καλά του κόσμου, αλλά έδωσε στα κοράκια τη δύναμη να μας τα παίρνουν όποτε τους αρέσει. Έκανες έτσι τον κόσμο που ο κλέφτης κι ο φονιάς να γίνεται αρχηγός, και να αναγκάζεται ο τίμιος άνθρωπος να τον ακούει. Αν υπακούσω τους νόμους των ανθρώπων, τί καλο θα βγεί, αν ο νόμος λέει ότι πρέπει τα παιδιά μου να μείνουν φτωχά, χωρίς σχολείο και νοσοκομείο? Και μαζί με τα δικά μου του γείτονα και του παραγείτονα και της γειτονιάς όλης? Θα πρέπει να υπακούσω έναν νόμο που λέει ότι όλους τους κόπους της δουλειάς μου πρέπει να τους δώσω σε κάποιον που είναι πλούσιος, αλλά εγώ να μην κάνω το ίδιο? Και μάλιστα χωρίς να ρωτήσω το πως και το γιατί? Δεν είναι καθόλου δίκαιο αυτό, κατά τη γνώμη μου, πάτερ."
• "Και τώρα? Κοίτα τώρα τι έγινε. Είσαι ευχαριστημένος με όλα αυτά? Αν σε στείλω "κάτω", τι θα λές τότε? Θα εξακολουθείς να πιστεύεις ότι αυτό που έκανες ήταν το καλύτερο?"
• "Καί τι έπρεπε να κάνω δηλαδή? Κοίτα στους άλλους λαούς, σε άλλους τόπους. Σκοτώνονται για τα λεφτά στους δρόμους, πεθαίνουν από την πείνα, οι γυναίκες γεννούν σκελετικά παιδιά. Οι γονείς πουλάνε τα παιδιά τους στους εργοστασιάρχες, τα ακρωτηριάζουν για να τα κάνουν ζητιάνους, τα εκδίδουν στους πλούσιους, και όλα αυτά για ένα πιάτο φαΐ. Γίνονται πειρατές και ληστές γιατί δεν έχουν άλλον τρόπο να φάνε. Ακόμα και στις πολιτισμένες χώρες, οι άνθρωποι τρελαίνονται και είτε που σκοτώνουν τους εαυτούς τους, είτε που γίνονται κανιβαλιστικά τέρατα, και όλα αυτά επειδή ο "νόμος" λέει ότι η αρετή είναι αρετή. Ρίξαν δηλητήρια στα ποτάμια και στα δάση, και τώρα γεννιούνται μωρά της αποκαλύψεως. Δώσαν ψεύτικα φάρμακα σε αρρώστους, πουλήσαν γάλα με πριονίδια στα μωρά, αφήσαν τους γέρους να πεθάνουν αβοήθητοι, κάνουν πολέμους με δεκάχρονους πολεμιστές, και όλα αυτά για τα λεφτά και με μέσον τα λεφτά. Κι εγώ τί έκανα, απλά κράτησα λίγα λεφτά για μένα. Θες να δεχτώ για τον εαυτό μου αυτές τις μοίρες? Θέλεις να μετανιώσω που γλίτωσα όλα αυτά τα παθήματα? Εσύ, τι θα έκανες?"
• "Δεν ξέρω παιδί μου..."
• Ο άγιος έσκυψε. Έκλαψε, γιατί αυτά που του είπε ο έλληνας Μπάμπης ήταν αλήθεια, μα τόσο αλήθεια... μεγάλη αδικία... τόσος πόνος...
• Ο Μπάμπης τον κοίταξε υπολογίζοντας το επόμενο βήμα. "Ουφ! τη γλίτωσα" σκέφτηκε "Πάμε τώρα για το φινάλε".
• Πλησίασε και έβαλε το χέρι στον ώμο του αγίου.
• "Έλα, ρε Πετράν... μην κάνεις έτσι... Όλα για τους ανθρώπους είναι."
• Ο άγιος, σκούπισε και το τελευταίο δάκρυ με το κατάλευκο μανίκι του και πήρε την απόφαση.
• "Έχεις δίκιο παιδί μου. Όμως εδώ είναι αλλιώς τα πράγματα, δεν έχω και πολλές επιλογές."
• "Μη σκάς. Καταλαβαίνω. Κάνε ότι πρέπει." είπε ο Μπάμπης Από μέσα του σκέφτηκε "Να με πάρει ο διάολος αν δεν τη γλιτώσω. Βάζω στοίχημα ότι θες."
• "Κόλαση, δεν σου αξίζει, αλλά από την άλλη ούτε και παράδεισος. Το καθαρτήριο είναι για όσους αμφιβάλλουν, όμως εσένα καμμία αμφιβολία δε σε σκιάζει. Μία λύση μόνο βλέπω, που είναι και αυτό που σου αξίζει μετά από τόσα που έκανες... ... ... ... ..."
• Μακρινές φωνές..."πιάνω σφυγμό!... εντάξει...τον σώσαμε!"... Μετά η συνειδητοποίηση
• Ο Μπάμπης άνοιξε τα μάτια. Ήταν σε νοσοκομείο.
• Στην Ελλάδα.
• Ανήμπορος ακόμα από το ισχαιμικό, ο Μπάμπης χαμογέλασε ικανοποιημένος, με μισόκλειστα μάτια.
• "Εδώ είμαστε... "