Ο μήνας που τρέφει τους Δεκατρείς

• Εάν δεν καταβληθεί κανένας μισθός για δύο μήνες, τότε με αυτά τα χρήματα καλύπτεται ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους.
• Το θέμα είναι όμως ότι αν γίνει αυτό, εκτός από την αγορά που θα πεθάνει, δεν λύνεται και κανένα από τα προβλήματα στη δομή των σχέσεων που διέπουν την ελληνική κοινωνία, δηλαδή στο πέρας της δίμηνης περιόδου, οι ίδιες καταστροφικές νοοτροπίες θα ξαναρχίσουν από εκεί που είχαμε σταματήσει. Θα ξαναθυμηθούμε τους γνωστούς μας στα υπουργεία, θα ξαναχτίσουμε τους ημι-υπαίθριους. Σύντομα, θα ξαναέχουμε χρέη.
• Σε μία συζήτηση, αστειευόμενοι, λέγαμε ότι κάτι πρέπει να βρούμε για να πουλήσουμε: μούρη, μαγκιά, τρέλα, φύκια και άλλα φαιδρά, μέχρι που θυμηθήκαμε έναν τύπο στη Γερμανία που πωλούσε σε ένα αεροστεγές βαζάκι αέρα Βερολίνου και καταλήξαμε στην ιδέα να συσκευάσουμε νερό Ιονίου ...
• Τι θα πουλήσουμε, όμως?
• Η περίφημη ανάπτυξη μέχρι τώρα βασίστηκε στην οικοδομή και στον τουρισμό, με την αγροτική παραγωγή να κοιτάει από δίπλα σαν τον φτωχό συγγενή. Όποιες βιομηχανίες ή εταιρείες άνοιξαν, έκλεισαν χωρίς να έχουν προσφέρει τίποτα, και με το κλείσιμό τους ούτε η τρύπα όπου βούλιαξαν δε φαίνεται, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Η ανάπτυξη της οικοδομής, εν μέρει, αποτελούσε την απάντηση στην αγωνία του μέχρι τότε ανέστιου εργάτη που ήθελε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, ή να εξασφαλίσει τα παιδιά του. Τότε, η Ελλάδα ήταν μία χώρα γεμάτη παράγκες. Πλέον υπάρχουν σπίτια για όλους, έστω και με χίλια ζόρια, με δάνεια ή ενοίκια, έστω και μέσα σε γκαρσονιέρες στοιβαγμένοι ανά δέκα, ο κόσμος δεν ζει πλέον σε παράγκες. Η οικοδομή δεν μπορεί να συνεχίσει, εκ των πραγμάτων, με τον ίδιο ξέφρενο ρυθμό, αναγκαστικά θα χτίζονται λιγότερα σπίτια κάθε χρόνο. Οι παραλίες έχουν ήδη καλυφθεί με ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα απ'άκρη σ'άκρη. Λιγότερη οικοδόμηση, ίσον λιγότεροι οικοδόμοι, οπότε από εκεί δεν κοιτάμε.
• Συν τοις άλλοις, μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού έχει ειδικευτεί σε θέσεις καρεκλάτες, οι οποίες όμως είναι υπερκαλυμμένες. Η παροχή υπηρεσιών πολύ λίγους θα απασχολήσει, για τον απλούστατο λόγο ότι πόσους πια λογιστές, μαθηματικούς, γραμματείς, ηχολήπτες χρειάζεται μία οικονομία ελληνικών διαστάσεων? Και επειδή όλοι στράφηκαν προς τα εκεί εξασφαλίζοντας μαζί με τους εαυτούς τους και όλο τους το σόι, σε συνδυασμό με τις κατάφωρες αδικίες σε βάρος άλλων επαγγελματιών, έμειναν έρημες ζωτικές πτυχές της οικονομίας, όπως η υγεία που δεν έχει νοσηλευτές, η γεωργία που δεν έχει αγρότες και η ύπαιθρος που δεν έχει τίποτα.
• Το κακό λοιπόν δεν είναι μόνον οι απολύσεις που θα έρθουν, αλλά και το γεγονός ότι οι απολυμένοι δεν ξέρουν κάνουν τίποτα, είναι άχρηστοι. Μπορεί κάποιος να έχει πτυχίο λογοθεραπείας, όμως οι θέσεις λογοθεραπευτού είναι όλες πιασμένες για τα επόμενα 25 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον δεν έχεις ιδέα πως καλλιεργείται η ντομάτα ούτε πως φτιάχνεται το οτιδήποτε, είσαι ένας πτυχιούχος ανειδίκευτος, έρμαιο του οποιουδήποτε εργοδότη και της ανεργίας. Και επειδή είσαι πτυχιούχος, έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, σιγά μην πας να σκάβεις χωράφια, τη στήνεις έξω από το υπουργείο και ζητάς μονιμοποίηση. Αλλά τι να κάνεις κι εσύ...
• Λύσεις? Πολλές.

1. Βουλγαράκης: τον βρίσκουμε ένοχο για τα αίσχη που όλοι ξέρουμε, καταλήγουμε στο ακριβές ποσό που τσέπωσε και είτε που μας το δίνει πίσω υπό μορφή προστίμου, είτε που του πουλάμε το σπίτι που έχτισε με τα κλεμμένα ή τις καταθέσεις στο εξωτερικό είτε σε οφσόρ, είτε σε "επενδύσεις". Η περίφημη παραγραφή των ευρωεκλογών είναι θέμα κυβερνώντων να αρθεί, όπως και το βολευτικό άσυλο. Μετά πιάνουμε τον Σουφλιά, τον Ρέππα (για να είμαστε δίκαιοι) και όλους τους υπόλοιπους, μαζί με τους γραμματείς τους και τους υφυπουργούς, επιβάλλοντας την ίδια ποινή. Επειδή είμαστε καλά παιδιά, τους λυπόμαστε και δεν τους βάζουμε στη φυλακή, ούτε τους κλείνουμε τα επαγγελματικά τους γραφεία μέσω των οποίων βρίσκουν πιθανούς πελάτες, τους κόβουμε όμως τη βολευτική σύνταξη και το δικαίωμα του επανεκλέγεσθαι. Με αυτή την κίνηση, δικαιώνεται ο αδικημένος πολίτης και μαζεύουμε χρήματα πολλά.
2. Πανεπιστήμια: εκτός από τους περιορισμούς στον αριθμό εισακτέων ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε συγκυρίας, είναι απαραίτητο να μεταφερθούν εκτός Αθηνών, αν όχι όλα, τότε όσα περισσότερα γίνεται, ή έστω και ορισμένα τμήματα αυτών. Μία πόλη, πλέον πανεπιστημιούπολη, 20.000 ψυχών θα ενισχυθεί σημαντικά με την αναζωπύρωση που θα φέρει η εγκατάσταση, όχι ενός ΤΕΙ της κακιάς ώρας, αλλά ενός σοβαρού ιδρύματος, σε όλα τα επίπεδα. Αυτομάτως θα υπάρξουν κίνητρα για τους παγιδευμένους εμπόρους και επαγγελματίες των πρωτευουσών να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στην ύπαιθρο, ενώ παράλληλα αποσυμφορείται η ένταση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που ήδη υποφέρουν από υπερπληθυσμό. Θα αναβαθμιστεί η ύπαιθρος, θα δοθεί μία παράταση σε όσους ετοιμάζονται να βαρέσουν κανόνι, άρεται η ακύρωση της δουλειάς τους, ξαναέχουν κίνητρο να παραμείνουν παραγωγικοί και κερδοφόροι στην πόλη τους αντί να σούρνονται στα πεζοδρόμια των Εξαχρείων. Γιατί χρειάζονται 5 εκατομμύρια ψυχές για σπουδάσουν διακόσιοι?
3. Γεωργία και Πράσινη ανάπτυξη: υπάρχουν τρόποι να συνδυαστούν αυτά τα δύο, προς ώφελος των αγροτών, έτσι ώστε να είναι κερδοφόρα η ενασχόληση με τη γεωργία και να προσελκύσει νέους αγρότες στην παραγωγή. Πχ, ένα τρακτέρ που είναι ηλεκτρικό, δεν χρειάζεται καύσιμα, ούτε χρειάζεται να αναπτύσσει ταχύτητες: καλή οικονομία για τον αγρότη! Τρελλό? Όχι και τόσο... Οι εταιρείες που εμπορεύονται αγροτικά προϊόντα( σπόρους, φάρμακα, λιπάσματα) πρέπει να δαμαστούν (όπως οι φαρμακευτικές στα νοσοκομεία) οι μεταφορικές και οι μεσάζοντες επίσης χρειάζονται έναν έλεγχο και σκληρές επιβολές υψηλών προδιαγραφών, όχι ο κάθε τυχάρπαστος με σκουριασμένο φορτηγό να θησαυρίζει εις βάρος του αγρότη και του καταναλωτή... Επίσης, εφόσον γίνει η αποκέντρωση των πανεπιστημίων ( και των υπουργείων θα πω εγώ) θα είναι και για τους αγρότες πιο εύκολο να πουλήσουν απευθείας τα προϊόντα τους, παραλείποντας τον μεσάζοντα, άρα και φθηνότερα για τον πελάτη και με μεγαλύτερο κέρδος για τον ίδιο τον αγρότη, όπως ήδη γίνεται σε πολλές περιοχές της επαρχίας.
4. Δημόσια Εργασία: το κράτος δεν έχει λεφτά να προσλάβει κόσμο και ο ιδιωτικός τομέας επίσης είναι στα όριά του από καιρό. Μαζί με το προαναφερθέν πρόβλημα της υπερστελέχωσης σε ορισμένους τομείς αλλά υποστελέχωσης σε άλλους είναι ένα εκρηκτικό μίγμα. Για να μη γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, η δική μου πρόταση είναι η εξής: οι δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώνονται με το κομμάτι, όπου αυτό είναι δυνατόν. Ένας λιμενικός στην Πρέβεζα έχει λιγότερη δουλειά από κάποιον ισότιμό του στον Πειραιά, οπότε γιατί να πληρώνονται το ίδιο? Με έναν πάγιο βασικό μισθό, πες 500 ευρώ, τα υπόλοιπα να τα παίρνει ανά απόπλου που δίνει ή για κάθε έγγραφο που υπογράφει κλτ, αλλά με αποδείξεις, ονόματα και μηνιαίες έγγραφες αναφορές για την εξέλιξη της κάθε υπόθεσης. Το ίδιο και για τους εφοριακούς, πολεοδόμους, διοικητικούς, δικαστικούς: πόσες και ποιές υποθέσεις χειρίστηκες σήμερα? Τι έκανες, για να δώ? Τόσα ο απλός απόπλους, τόσα μία επικύρωση, τόσα η φορολογική ενημερότητα. Με αυτό τον τρόπο, θα αυτορυθμιστεί και κατανομή της εργασίας, πιστεύω, με αποδοτικότερο τρόπο ανά υπηρεσία, θα είναι ευκολότερος ο έλεγχος της διαχείρισης, λιγότερες πιθανότητες για διαφθορά.
5. Ιδιωτική εργασία: εδώ είναι τα δύσκολα, αφού οι εργοδότες ήδη αδυνατούν να προσλάβουν έστω και ένα άτομο χωρίς επιδότηση της ασφάλισης, μερικές φορές ούτε καν με αυτή. Μείωση των εισφορών σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα θεωρώ ότι θα αυξήσει την εισροή πόρων στα κρατικά ταμεία με δύο τρόπους. Πρώτον, αντί να χρεωκοπήσει ο εργοδότης επειδή δίνει 500 το μήνα στο ικα και άλλα τόσα στο τεβε, είναι πολύ καλύτερο να δίνει 200 για ικα και 200 για τεβε, αλλά να συνεχίσει να παράγει και να προσφέρει εργασία. Δεύτερον, η επιδότηση των ασφαλίσεων θα είναι φθηνότερη, που σημαίνει ότι περισσότερες θέσεις μπορούν να καλυφθούν ή ότι περισσεύουν έστω και τρία λεπτά ανά εργαζόμενο στα ταμεία. Μείωση μισθών είναι αυτοκτονία για όλους, χωρίς κανένα ώφελος για κανέναν . Δεν είναι κακή η αύξηση των απολύσεων στο 10% όμως ο εργάτης δεν μπορεί να ζήσει ούτε τον εαυτό του ούτε την αγορά αν δεν πληρώνεται αρκετά, οπότε μία καλή αύξηση του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα θα παρέχει αντικίνητρο για όσους νομίζουν ότι θα βολευτούν στο δημόσιο καρεκλο-παραλήρημα, αλλά ταυτόχρονα θα ενθαρρύνει τους ιδιώτες να είναι παραγωγικοί, είτε σαν αφεντικά είτε σαν εργαζόμενοι. Εννοείται βέβαια, ότι από τα 200 κομμωτήρια που υπάρχουν σε μία περιοχή θα επιζήσουν τα 20, γιατί αυτό είναι και το πιο υγιές, όμως υπάρχει πάντα η πρωτογενής παραγωγή που ζητάει μπράτσα για να διοχετευτούν οι άνεργοι. Αν ο Έλληνας δουλέψει με καλό μισθό και φθηνή ασφάλιση στα χωράφια, τότε οι αλλοδαποί δεν θα έχουν θέση πλέον εδώ. (δεν έχω κάτι εναντίον τους, όμως είναι αλήθεια ότι η οικονομία μας πια δεν τους αντέχει). Όσοι δουλεύουν θα πληρώνονται καλά και οι επιχειρήσεις που θα επιζήσουν δεν θα είναι ζόμπι των δανείων, αλλά κερδοφόρες και επιθετικά αναπτυσσόμενες. Σκληρό μεν, δίκαιο και μελλοντικά αποδοτικότερο δε. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι αφεντικά, και έτσι ήταν πάντα.
6. Ναι στον Καλλικράτη, ναι στο νέο φορολογικό, ναι στο μεταναστευτικό (δυστυχώς, αλλά τι να κάνεις, έτσι έχουν τα πράγματα). Ναι στην αύξηση του φόρου σε ποτά και τσιγάρα, όχι όμως σε καύσιμα γιατί θα πέσω από το μπαλκόνι. Ναι στη βουλή των 200ων , όχι στο επίδομα υπολογιστή και λάπτοπ 5000 ευρώ ανά βουλευτή (συνολικά 1,5 δις), που ψηφίστηκε εχτές. Όχι άλλο φπα. Ναι στην περικοπή 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης των πολιτικών
7. Τράπεζες: δεν είναι υποχρεωτικό να υπάρχουν τόσες πολλές. Είτε με συγχώνευση, είτε με εξαγορά, είτε με λουκέτο, πρέπει να είναι λιγότερες γιατί επιβαρύνουν αβάσταχτα το περιβάλλον με τα τοξικά τους....Καλύτερα λίγες και ισχυρές, παρά πολλά τσιμπούρια στην ίδια πλάτη.
8. Έλεγχος: οι πλεονάζοντες δυ, μπορούν να ενισχύσουν το εισόδημά τους με το κυνήγι κεφαλών. Άσε την καρέκλα στην Ολυμπιακή, έλα εδώ και πάρε το τεφτέρι. Θα πληρώνεσαι ανά κεφάλι, και μόνο μετά από έλεγχο της δουλειάς σου, με ποσοστό από το φοροδιαφυγέν ( η προϊόν οποιασδήποτε άλλης συναλλαγής) ποσό, το υπόλοιπο πίσω στα ταμεία μας.

• Φυσικά, μετά ξύπνησα.