Τρείς Μάγισσες

• Αυτό το βιβλίο είναι το αγαπημένο μου, μαζί με το Ημερολόγιο από τη Θάλασσα του Κορτέζ. Καί τα δύο, είναι γεμάτα σκέψεις και εικόνες. Και τα δύο βρίσκονται χαραγμένα στο μυαλό μου με ακρίβεια λέξεως, κείμενα με φαντασία, χιούμορ και , κυρίως, ανθρωπιά. Αυτοί που τα έγραψαν, αγαπούν τους ανθρώπους, παρόλο που γνωρίζουν την ανθρώπινη φύση καλά.
• Σήμερα λοιπόν, θα τηρήσω την υπόσχεση που είχα δώσει στη neni εδώ και καιρό, όταν μου είχε χαρίσει κάποια βιβλία που δεν χρειαζόταν, δηλαδή να κάνω κι εγώ μια μέρα το ίδιο.
• Από τα δύο, αυτό που θα στείλω σε όποιον το έχει ικανή περιέργεια, είναι το Carpe Jugulum, του Terry Prachett. Δεν είναι ότι δεν το χρειάζομαι. Απλά, όταν το διάβασα τυπώθηκαν τόσο βαθιά οι εικόνες και οι λέξεις στο μυαλό μου, που απλά το βιβλίο δεν χρειάζεται να το διαβάσω πλέον. Άσε που το έχω διαβάσει ίσαμε τρείς χιλιάδες φορές... Να διευκρινίσω, ότι το βιβλίο είναι μεταχειρισμένο έντονα (3.000 φορές είπαμε) και σε κάποια σημεία θα δείτε υπογραμμισμένες φράσεις, από τον καιρό που θεωρούσα ότι απλά και μόνο επειδή αγόρασα ένα βιβλίο αυτό ανήκει σε μένα. Στις πρώτες σελίδες πάντα γράφω την ημερομηνία που αγόρασα το κάθε βιβλίο, και τον τόπο, ή αν ήταν δώρο, ποιός μου το έδωσε. Αυτό, έχει την εξής ημερομηνία 20 Ιουλίου 2000, Χανιά. Ένα κειμήλιο λοιπόν ,που σίγουρα θα πάρει αξία μόλις γίνω διάσημη...
• Το βιβλίο είναι στα Αγγλικά από την Corgi, για αυτό θα κάνουμε το εξής. Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα. Αν είστε σε θέση να κατανοήσετε τα αποσπάσματα (δεν είναι δα και τόσο απαιτητικά), τότε θα καταλάβετε και το βιβλίο, οπότε αν το θέλετε σας το στέλνω. Αν δεν βγάζετε άκρη, τότε θα μείνετε με τη απορία ή θα αρκεστείτε στις μεταφράσεις που κυκλοφορούν και, αναπόφευκτα, χάνουν κάποια από τη μαγεία του αρχικού κειμένου. Πάμε λοιπόν!

The little cup of valleys, glowing in the last shreds of evening sunlight, was the kingdom of Lancre. From its highest points, people said, you could see all the way to the rim of the world. It was also said, although not by the people who lived in Lancre, that below the rim, where the seas thundered continuously over the edge, their home went through space on the back of four huge elephants that in turn stood on the shell of a turtle that was as big as the world. The people of Lancre had heard of this. They thought it sounded about right. The world was obviously flat, although in Lancre itself the only truly flat places were tables and the top of some people's heads, and certainly turtles could shift a fair load. Elephants, by all accounts, were pretty strong too. There didn't seem any major gaps in the thesis, so Lancrastians left it at that. .....A philosopher might have deplored this lack of mental ambition, but only if he was really certain about where his next meal was coming from.

• "A bit judgemental, my grandmother."
• "Nothing wrong with that. Judging is human."
• "We prefer to leave it ultimately to Om", said the priest and, out here in the dark, that statement sounded lost and all alone.
• "Bein' human means judgin' all the time", said the voice behind him. "This and that, good and bad, making choices every day....that's human."
• "And are you sure you make the right decisions?"
• "No. But I do the best I can."
• "And hope for mercy, eh?"
• ....."Mercy's a fine thing, but judgin' comes first. Otherwise you don't know what you're bein' merciful about. Anyway, I always heard you Omnians were keen on smitin' and crushin'."
• "Those were different days. We use crushing arguments now.
• "And long pointed debates, I suppose?"
• "Well, there are two sides to every question..."
• "What do you do when one of 'em's wrong?"
• "I meant we are enjoined to see things from the other person's point of view", said the priest patiently.
• "You mean that from the point of view of the torturer, torture is all right?"
• "Mistress Weatherwax, you are a natural disputant."
• "No, I ain't!"
• "You'd certainly enjoy yourself at the Synod....."

Εάν κάποιος το επιθυμεί, ας στείλει στο αθηνοβιο ατ τζι μεηλ τελεια κομ, και θα το έχει με το ταχυδρομείο.