Το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου είναι να κάνεις
το σωστό.
- Ηθική είναι ο τρόπος που ζούμε.
- Πολιτική είναι ο τρόπος που ζούμε.
- Νόμος είναι ο τρόπος που ζούμε.
- Θρησκεία είναι ο τρόπος που ζούμε.
- Πνευματικότητα είναι ο τρόπος που ζούμε.
- Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Ας πούμε ότι είναι κάποιος κοντός. Όμως, έχει αντιρρήσεις. Το να είναι κανείς ψηλός έχει περισσότερα οφέλη, όπως κι αν το δείς. Αποφασίζει ο κοντός λοιπόν ότι θέλει να ζήσει σαν ψηλός, αλλά όπως όλοι φανταζόμαστε, αυτό είναι δύσκολο. Έτσι λοιπόν, υποστηρίζει με θέρμη την ψηλοσύνη αλλά τα ρούχα που φορά, το κάθισμά του στο αυτοκίνητο, ο τρόπος που τακτοποιεί τις ντουλάπες είναι αυτός που ταιριάζει σε έναν κοντό. Τί ωφελεί να λες ότι είσαι ψηλός, αν δεν είσαι στην καθημερινή σου ζωή ψηλός? Όταν τρώς, όταν δουλεύεις, όταν διαλέγεις σύντροφο, όταν συναλλάσσεσαι με τους τριγύρω σου, τι νόημα έχει να ισχυρίζεσαι ότι είσαι ψηλός αν απλά το σκέφτεσαι?
- Άλλο. Λες ότι είσαι οικολόγος. Η λογική σου λέει ότι έτσι είναι το σωστό και σε όλες τις συζητήσεις αναπτύσσεις τους λόγους γιατί εκείνο και γιατί το άλλο. Καθημερινά όμως δεν ζεις σαν οικολόγος. Αντί να βράσεις μία μερίδα μακαρόνια ή ένα αυγό παραγγέλνεις πιττόγυρα(Το τί τρώμε έχει οικολογική σημασία, ναι). Ξανά και ξανά με κάθε δικαιολογία. Είσαι κουρασμένος, είναι αργά, σου τελείωσε η σως αγγούρι, έχεις παρέα. Ξέρεις ότι είναι λάθος, ξέρεις ότι το σωστό είναι εφικτό και μάλιστα με σχετική ευκολία αλλά κάνεις το λάθος. Ξανά και ξανά και ξανά, κάθε μέρα σε ένα σωρό πιο σοβαρά ζητήματα.
- Παραβαίνεις το νόμο γιατί όλοι έτσι κάνουν, διαλύεις μία οικογένεια γιατί "ερωτεύτηκες", εξευτελίζεις τη δουλειά σου γιατί εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα? Παρατάς σε μία ξένη τα παιδιά σου για την "ανεξαρτησία " σου, αναβάλεις τη δράση για χάρη της σκέψης, και ο καιρός περνάει κι εσύ δεν κάνεις το σωστό αλλά ζεις μέσα σε αυτό που εσύ ο ίδιος θεωρείς λάθος. Αλλά είσαι οικολόγος, σκεπτόμενο άτομο, ειλικρινής και εντάξει με τον εαυτό σου παρόλο που δεν πιστεύεις στην εκκλησία. Κομμουνιστής.
- Το σωστό δε χρειάζεται να μας το εξηγήσει κανείς, το ξέρει ο καθένας από μόνος του. Όλοι το ξέρουν, αυτό όμως δε σημαίνει ότι όλοι είναι σωστοί. Δολοφόνος είναι αυτός που σκοτώνει και όχι αυτό που σκέφτεται να σκοτώσει.
- Θρήσκος είναι αυτός που δεν κάνει σεξ πριν το γάμο, που τηρεί τις νηστείες, που δεν κλέβει, που δεν είναι ομοφυλόφιλος. Δεν υπάρχει ανάμεσα. Η θρησκεία είναι σαφής: η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, θα πάνε όλοι στην κόλαση όσο κι αν δηλώνουν θρήσκοι και ξημεροβραδιάζονται στα προσκυνήματα. Και , όχι, δεν επιτρέπεται να παντρεύονται, σύμφωνα με τον χριστιανισμό, τελεία.
- Ηθικός είναι αυτός που δεν κάνει τους άλλους δυστυχισμένους, καλός είναι αυτός που κάνει καλά πράγματα και κακός είναι αυτός που κάνει κακά πράγματα. Κάθε μέρα. Η ημέρα της κρίσεως (αν και δεν είμαι θρήσκα) είναι κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα κρινόμαστε για ότι κάνουμε, από τους συνανθρώπους, από τον εαυτό μας τον ίδιο. Γιατί καθημερινά μέσα από τις πράξεις μας καθορίζουμε το ποιός είναι ο καθένας.
- Ή είσαι αυτό επειδή έτσι ζείς ή είσαι κάτι άλλο επειδή ζείς αλλιώς.
ξεκίνησα για να απαντήσω στον πειρατή αλλά μου βγήκε αλλιώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μπύρα κερασμένη από εμένα. Γειά μας!
Ευχαριστω για την απαντηση, αλλα καπου σε χανω. Δεν βλεπω τον συνδετικο κρικο αναμεσα στο προηγουμενο ποστ και το σημερινο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ - για να ειμαι πιο ακριβης - αν πιστεψω αυτο που βλεπω, γινομαι πολυ απαισιοδοξος.
Το προηγουμενο ποστ μιλαγε για μερικα στραβα στην Ελλαδα. Εγραψα οτι "στο χερι μας ειναι, κανενας δεν μας υποχρεωνει".
Σημερα απαντας οτι "ξερουμε το σωστο αλλα δεν το εφαρμοζουμε" ;
Με ερωτηματικο στο τελος, γιατι δεν ειμαι σιγουρος, αν καταλαβα καλα.
Σε προσωπικο επιπεδο φροντιζω αυτα που πιστευω σαν σωστα να ταυτιζονται με αυτα που κανω. Αλλα ξερω απο πειρα, οτι αυτο γινεται με ολους τους ανθρωπους. Πουθενα δεν εχω βρει καποιον να ισχυριζεται οτι κανει κατι εν γνωσει του λαθος.
Ακομα και για το καπνισμα και το παρανομο παρκαρισμα πανω σε πεζοδρομιο εχουν (-με) καποια λογικοφανη δικαιολογια.
Αρα;
Χωρίς ερωτηματικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν το κακό όχι ακριβώς εις γνώση τους αλλά αποφεύγοντας το καλό. Πχ, ξέρω ότι είναι κακό (λιγάκι) να ρίχνω σκουπίδια στο δρόμο, αλλά βαριέμαι να κρατάω το χαρτί της τυρόπιτας μέχρι τον κάδο. Παίρνω το αυτοκίνητο για απόσταση δύο μέτρων και σκέφτομαι "Σήμερα είμαι ΠΟΛΥ κουρασμένος, αύριο θα πάω με τα πόδια" αλλά και αύριο γίνεται το ίδιο με χτες.
Αύριο θα ανακυκλώσω, αύριο θα πω την αλήθεια, άυριο θα κάνω σωστά τη δουλειά μου, αύριο θα μιλήσω στα παιδιά μου.
Τα πραγματικά καθάρματα όμως δεν έχουν ούτε αμφιβολίες ούτε ενδοιασμούς ούτε δισταγμό ούτε αναβλητικότητα. Τα καθάρματα είναι αποφασισμένα να πετύχουν τους σκοπούς τους και κάνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να τους πετύχουν χωρίς κλάψες τύπου "είμαι άραγε πολίτικαλυ κορεκτ?" Ώσπου να κάτσει ο "καλός" να το σκεφτεί, το κάθαρμα έχει ήδη προχωρήσει στον επόμενο στόχο του.
Άρα για μένα δεν έχει διαφορά το γιατί και το πως, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Αυτό λέω.
Αν καταλαβα καλα, χωριζεις τους ανθρωπους σε 3 κατηγοριες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(1) Στους συνεπεις. Σε εκεινους που ξερουν το σωστο και το κανουν. (2) Στα καθαρματα. Σε εκεινους που ξερουν το σωστο αλλα δεν το κανουν και (3) Στους ωχαδερφιστες. Σε εκεινους που ξερουν το σωστο, αλλα βαριουνται να το κανουν, η βαζουν καποιες δικαιολογιες μπροστα.
Θα προσθετα και μια 4η κατηγορια, των πλανημενων. Εκεινων που δεν ξερουν καν τι ειναι το σωστο, γιατι δεν εχουν (η βαριουνται να διαβασουν) τις σωστες πληροφοριες.
Αδικεις λιγακι την 3η κατηγορια, οταν λες οτι μονο το αποτελεσμα μετραει. Ακομα και τα δικαστηρια σε κρινουν αλλιως αν εκλεψες για να φας η αν εκλεψες απο απληστια.
Δεν μετραει λοιπον μονο η πραξη, αλλα και το αν κανεις κατι συνειδητα λαθος η οχι.
Ξαναγυριζω στο αρχικο κειμενο με τα κοροιδα. Το αρχικο κειμενο δινει μια τεραστια λιστα με αιτιες, γιατι ειμαστε κοροιδα. Εσυ δινεις την εξηγηση, οτι ειμαστε κοροιδα, γιατι ανηκουμε στην κατηγορια των ωχαδερφιστων.
Το αρχικο κειμενο μιλαγε για ελληνικα φαινομενα και οχι γενικα για ολους τους ανθρωπους. Αρα ολα αυτα τα αρνητικα αφορουν την ελληνικη κοινωνια στο συνολο της. Το ιδιο και η εξηγηση που δινεις περι αδιαφοριας. Πιστευεις οτι ειμαστε μια κοινωνια ωχαδερφιστων;
Αν πραγματι ισχυουν ολα τα παραπανω, τοτε φταινε ολοι οι ελληνες για την κοινωνια τους και την καταντια τους.
Εκτος απο εμενα ;-)
Εγω ανηκω στην 1η κατηγορια, των συνεπων.
Είμαστε αυτό που πράττουμε, όχι αυτό που λέμε, ούτε αυτό που προβάλλουμε. Στον αιώνα της «άποψης» όμως μάλλον θέλουμε να πιστεύουμε πως «είμαστε η άποψή μας».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν προσθέσεις και τα προβλήματα που δημιουργούμε «ακούσια», γιατί δεν ενδιαφερόμαστε εις βάθος για τις επιπτώσεις, αλλά αναλύουμε επιφανειακά, τα πράματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά.
Φοβερό δίλλημα, κώδικας ζωής, ή «ελευθερία επιλογής»; Ως γνωστών δεν συμβιβάζονται, αν και εν γένει το δεύτερο δεν είναι παρά εικονική κατάσταση.
Εννοείται πως η ενεργή πράξη είναι δύσκολη. Απαιτεί ενέργεια. Τα άλλα είναι λιγότερο «δαπανηρά».
Το σωστό και το λάθος βέβαια έχουν δύο εκφάνσεις.
Η μία είναι αυτή του μυαλού, ως οργάνου. Σωστό: Ότι δε θίγει τον οργανισμό. Λάθος, ότι θίγει τον οργανισμό.
Η άλλη είναι πιο πολύπλοκη. Δημιουργείται από τη συλλογική πεποίθηση και μεταφέρεται στους ανθρώπους μέσω των ηθικοπλαστικών διδαχών.
Εν γένει, το μεγαλύτερο μέρος των δεύτερων εμπεριέχει τα πρώτα. Έτσι η ηθική περιέχει αξίες διαχρονικές και ανθρωπιστικές. Δεν είναι παράξενο όμως πως η ηθική, παρότι αποδεκτή, καταστρατηγείται τόσο εύκολα για το συμφέρον;
Και όσο πιο «χαλαρά» είναι τα πράγματα, τόσο μεγαλύτερη καταστρατήγηση. Ειδικά σήμερα η ηθική θεωρείται πως «καλά κάνει» και δεν υπάρχει όταν πρόκειται για χρήματα. Να και οι κερδοσκοπίες, να και οι «νόμιμες κομπίνες». Όλα επιτρέπονται…
Εννοείται πάντως πως δεν έχω το οποιοδήποτε πρόβλημα με τα δεύτερα, αλλά όσο απόλυτα και αν φαντάζουν, δεν είναι στην πράξη τίποτε περισσότερο από έκφραση του συλλογικού αισθήματος. Εξ ου και μεταβάλλονται με το χρόνο και ανάλογα με της επιταγές της εποχής. Για παράδειγμα: Οι προγαμιαίες σχέσεις ήταν «λάθος» προ αιώνα. Υπήρχε λόγος, μπορούσαν να δημιουργήσουν πολλά κοινωνικά προβλήματα. Σήμερα που τα πιθανά προβλήματα είναι λιγότερα, το «σωστό» έχει μεταβληθεί.
Το όλο θέμα λοιπόν είναι πολύπλοκο και όλα έγκεινται τελικά στο αν έχεις συλλογική η ατομική συνείδηση. Αν έχεις τη δεύτερη, είσαι καταδικασμένος να θίγεις τους άλλου, το περιβάλλον, τα πάντα, προς όφελος του ατόμου και των απόψεών σου.
Αν έχεις την πρώτη τότε… γίνεσαι θύμα απ’ όσους έχουν τη δεύτερη…
Χάος.
Καλημέρα άμπαν και πειρατή
ΑπάντησηΔιαγραφήσυζητώντας με διάφορους που ζούν σε άλλες χώρες, είδα ότι αν και βρισκονται σε καλύτερη κατάσταση, έχουν τα ίδια πάνω-κάτω παράπονα από τις κυβερνήσεις τους, από τον δημόσιο τομέα, από όλα. Αλλά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συνεχίζουν να ζούν όπως πρώτα, όπως κι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Άρα, δεν είναι μόνο Ελληνικό τοο φαίνόμενο.
Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς ωχαδερφισμός ή απελπισία: "Γιατί να θυσιάσω τη ζαχαρένια μου αφού καμμία διαφορά δεν θα έχει?" σκέφτεται ο άνθρωπος. "οι αρχηγοί δεν νοιάζονται για τους μικρούς" είναι άλλη μία απογοητευμένη φράση