Διαχείριση Εαυτού

• Ας πάρουμε για παράδειγμα τις πιπεριές. Είναι ζουμερές, ελαφρώς πικρές, ενίοτε καυτερές και τις βάζουμε σε σαλάτες, σάλτσες και ψητά. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε κάμποσες πιπεριές αλλά μας αρέσουν καλύτερα οι μελιτζάνες. Τότε, είτε που θα συμβιβαστούμε με την πιπεριά είτε που θα πασχίσουμε πάσει θυσία να φτιάξουμε μουσακά. Αν κάνουμε αυτό το τελευταίο, μάλλον θα παιδευτούμε πολύ και ίσως τελικά απογοητευτούμε από το αποτέλεσμα. Αν όμως αποδεχτούμε ότι αυτό που έχουμε είναι πιπεριά, τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κάνουμε κάτι ωφέλιμο με αυτές, όπως πχ γεμιστά ή ψητές με φέτα, έστω κι αν στο τέλος το εκτιμήσουν μόνο οι καλεσμένοι...
• Έτσι και με τον εαυτό μας, πρέπει κατά τη γνώμη μου να βλέπουμε τα γνωρίσματά μας όχι ως προτερήματα ή ελαττώματα, αλλά ως αληθινές πραγματικότητες και να επιστρατεύουμε το σωστό γνώρισμα για την επίτευξη του κατάλληλου στόχου. Αν για παράδειγμα είμαστε ευέξαπτοι, τότε την ενέργεια του θυμού μπορούμε να την διοχετεύσουμε σε κάποια κοπιαστική σωματικά δραστηριότητα όπως το να πλύνουμε τα χαλιά ή να κόψουμε ξύλα για το τζάκι. Αν είμαστε από τα άτομα που δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν μπορούμε να "σπάμε" την κάθε εργασία σε κομμάτια μικρότερης διάρκειας με ενδιάμεσα διαστήματα σε άλλες ασχολίες (εγώ έτσι κάνω) ώστε να επιστρέφουμε με φρεσκαρισμένοι και με ανανεωμένο ενδιαφέρον στο καθήκον μας. Αν είμαστε από αυτούς που θέλουν τον χρόνο τους και δεν αποδίδουμε υπό συνθήκες πίεσης, τότε μπορούμε να ξεκινάμε το οτιδήποτε μία ώρα (ή μία μέρα, εβδομάδα...) νωρίτερα για να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. Όλα όμως ξεκινούν με το να παραδεχθούμε τον εαυτό μας όπως είναι, πράγμα όχι και τόσο εύκολο, παρά το γεγονός ότι η κοινωνία είναι τώρα πιο ανεκτική σε σχέση με το παρελθόν. Κι αυτό γιατί οι απαιτήσεις είναι περισσότερες.
• Δεν έχει όμως σημασία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι διαβαθμίσεις του φυσιολογικού ποικίλουν από το απόλυτο μηδέν μέχρι το καζάνι των εκατομμυρίων βαθμών του κάθε άστρου.
• Από την άλλη μεριά, το να πούμε "Εγώ έτσι είμαι" και να παραδοθούμε στα καπρίτσια μας είναι ευχάριστο για μία στιγμή, μας αφήνει όμως την ενοχή ότι δεν κάναμε το σωστό. Αν το κάνουμε αυτό χάνουμε την εκτίμηση στον εαυτό μας γιατί ξέρουμε ότι δεν βάλαμε τα δυνατά μας, δεν εξαντλήσαμε τις δυνατότητές μας. Γιατί μόνον οι σοβαρά διαταραγμένοι δεν έχουν καμμία απολύτως αίσθηση καθήκοντος και ηθικής.
• Με την θεωρία της πιπεριάς, καταφέρνουμε να τιθασεύσουμε την ενέργειά μας χωρίς να αλλάξουμε τίποτα από τον πυρήνα της προσωπικότητάς μας, χωρίς να θυσιάσουμε την μοναδικότητά μας. Αν καταφέρουμε να επιβληθούμε με αυτόν τον τρόπο στον εαυτό μας, επιτυγχάνοντας έναν σκοπό, τότε εκτιμούμε τα χαρίσματα που μας έδωσε η Μαμά Φύση, νιώθουμε καλά και προχωράμε παραπέρα. Σε νέους στόχους και με ενισχυμένη αυτοπεποίθηση.