Βραδυνή Φιλοσοφία

• Ένα παιδί δεν ξέρει να εκφραστεί αρκετά καλά, για αυτό όταν κλαίει ή συμπεριφέρεται αντιδραστικά, αδυνατεί να μας εξηγήσει το γιατί. Αν για παράδειγμα έχει αναγούλα ή ένα μούδιασμα, το πιο πιθανό είναι να σας πει ότι πονάει. Αντίστοιχα, αν το βασανίζει ένα θέμα σε σχέση με τη ζωή του, δεν ξέρει πως αλλιώς να σας κάνει να καταλάβετε, παρά μόνο αλλάζοντας την συμπεριφορά του προς το αρνητικότερο. Μπορεί να γίνει ατίθασο και επιθετικό ή αντίθετα, να κλειστεί στον εαυτό του και να μην του παίρνετε κουβέντα όσο κι αν προσπαθείτε. Όσο πιο βαθύ το παράπονό του και όσο περισσότερο το αφήνουμε να εξελιχθεί , τόσο πιο ακραία τα φαινόμενα. Πολλές φορές δεν μαθαίνουμε ποτέ τι ήταν αυτό που πυροδότησε όλη αυτή την αντίδραση, αφού το παιδί αρνείται να μιλήσει. Και υπάρχουν λόγοι για τη σιωπή του.
• Καταρχάς, όσο είναι πολύ μικρό δεν έχει το λεξιλόγιο που απαιτείται. Δεν μπορεί πχ να πει "Μαμά, αισθάνομαι παραμελημένος και καταπιεσμένος γιατί ποτέ δεν παίζεις μαζί μου και μου μιλάς μόνο για να πλύνω τα δόντια μου και για να μαζέψω τα παιχνίδια μου....." Όταν φτάσει στο σημείο να εξωτερικεύσει αυτές τις σκέψεις με την απαιτούμενη σαφήνεια, συνήθως είναι πολύ αργά και έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Ένας άλλος λόγος είναι ότι το παιδί είναι άπειρο, οπότε ίσως να θεωρεί ότι έτσι είναι το φυσιολογικό και ότι όλοι οι γονείς έτσι κάνουν, παρόλο που δεν νιώθει άνετα με την όποια κατάσταση. Μεγαλώνοντας όμως, έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά ,συγκρίνει και φυσικά, αναπόφευκτα, θα κρίνει κιόλας. Συνήθως αυτό συμβαίνει στην εφηβεία με εκρηκτικά αποτελέσματα, όπως όλοι γνωρίζουμε.
• Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον ενήλικο κόσμο, όταν ένας πιο μορφωμένος άνθρωπος ανακαλύπτει ότι μπορεί να κλέψει κάποιον μπροστά στα μάτια του, και να εισπράξει και εύσημα από τον αδικηθέντα. Ένας πολιτικός πχ, μπορεί να υποσχεθεί στον απλό πολίτη οτιδήποτε θέλει έτσι ώστε να μην ξέρει ο πολίτης αν είναι νύχτα ή μέρα. Το συχνότερο φαινόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η δυσπιστία απέναντι στις προτάσεις-υποσχέσεις των πολιτικών. Δείχνουν πολύ ελκυστικές, δελεαστικές και σωστά μελετημένες αλλά έχεις ένα απροσδιόριστο αίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις κάνεις μία ερώτηση ή φέρεις αντίρρηση, εισπράττεις μία χειμαρρώδη απάντηση, που στόχο έχει να σε πείσει ότι είσαι τρελός και αυτοί έχουν δίκιο.
• Ένας αδιάφορος γονιός ή πολιτικός θα συνεχίσει τη δράση του σα να μην έγινε τίποτα, ρίχνοντας το φταίξιμο σε διάφορες μπαρούφες όπως στα γονίδια, στον ιδιότροπο χαρακτήρα, στις κακές παρέες και στην τηλεόραση. Μία άλλη τακτική του αδιάφορου γονιού είναι να ρίχνει το φταίξιμο στον νέο, ενώ το μόνο που κάνει σα γονιός ο ίδιος είναι να γκρινιάζει ακατάπαυστα, οδηγώντας τον νέο σε ακόμα πιο ακραίες συμπεριφορές. Ο πολιτικός δεν θα κάνει απολύτως τίποτα αφού ο νόμος του επιτρέπει να κλέβει και ταυτόχρονα να είναι και ηθικός, και έχει και το πάνω χέρι αφού σαν κυβέρνηση δεν πρόκειται να τιμωρήσει τον εαυτό του ενώ η αντιπολίτευση, ακόμα κι αν γίνει κάποτε κυβέρνηση, θέλει να συνεχίσει η ίδια τη λεηλασία, οπότε ούτε κι αυτή δεν θα αλλάξει τίποτα.
• Για αυτό, είναι απαραίτητο να αγαπήσουμε τα παιδιά μας ώστε να συνηθίσουν και να περιμένουν την αγάπη κι από τους άλλους και να μην δέχονται την αδιαφορία ή την κακομεταχείριση ούτε από γυναίκες ούτε από άντρες, ούτε από φίλους ούτε από πολιτικούς ούτε από κανέναν. Είναι απαραίτητο να τους μάθουμε να λένε τι τα απασχολεί, έστω κι αν αφήσουμε άλλες υποχρεώσεις για αυτό, έστω κι αν μας πάρει μισή ώρα να καταλάβουμε τί εννοεί όταν λέει"Χτύπησα αλλά δεν χτύπησα στο κεφάλι αλλά όχι στο κεφάλι" ( ζαλίζονταν τελικά......). Γιατί αν γίνει καλή αρχή στα δύο πρώτα χρόνια με την επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και το παιδί, τότε αυτό θα συνεχιστεί για πολύ καιρό, ελαττώνοντας τις πιθανότητες μίας εκρηκτικής εφηβείας ή μειώνοντας την έντασή της.
• Είναι απαραίτητο να μορφώσουμε τα παιδιά, δηλαδή να τους μάθουμε πλούσιο λεξιλόγιο και να εκπαιδεύσουμε στην ερμηνεία των προτάσεων, ώστε να καταλαβαίνουν πότε αυτό που ακούνε είναι μπαρούφα και πότε ουσιαστική πρόταση. Αυτό είναι δουλειά του γονιού και μόνον. Δεν θα του το μάθουν οι δάσκαλοι ούτε οι ψυχολόγοι ούτε κανένας άλλος πολυδιαβασμένος από αυτούς που ξέρουν από καλό κρασί και γαλλική κουζίνα. Όχι για το δικό σου παιδί και , μερικές φορές, ούτε καν για τα δικά τους.