Για αυτό δε μου αρέσει ο χειμώνας

• Μετά από μία κουραστική μέρα στο γραφείο όπου πέρασα πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή (υπουλογιστή όπως τον λέει αστιευόμενος ο γαλανός μου), γύρισα σπίτι και με περίμεναν ένα σωρό εκκρεμότητες. Έφτιαξα μηλόπιτα. Έβαλα στα παιδιά να φάνε. Ήπιαν το γάλα τους. Τους είπα παραμύθι. Εξήγησα στον μελαχροινό μου γιατί τώρα δεν χρησιμοποιούν τόξα. Κοιμήθηκαν. Άπλωσα τα ρούχα.
• Πέρασα δίπλα από τον υπολογιστή και σκέφτηκα "Α, όχι. Σήμερα θα κοιμηθώ νωρίς". Αλλά ποιός μπορεί να κοιμηθεί κατευθείαν? "Θα κοιτάξω βιαστικά τις φρέσκιες αναρτήσεις μόνο" είπα στον εαυτό μου, και κάθησα. Έβαλα το Echoes στην επανάληψη να παίζει. Διάβασα για τη Γαζα, για την Ελλάδα, για τον κόσμο. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ή μάλλον όταν ήμουν μικρότερη δεν ήταν έτσι. Ή μάλλον, έτσι ήταν αλλά εγώ δεν έδινα τόση σημασία. Έτσι πρέπει να ήταν πάντα από ότι διαβάζω.
• Για άλλη μία φορά, μου έρχεται ο Στάινμπεκ στο μυαλό. Υποστήριξε στο "Ημερολόγιο στη Θάλασσα του Κορτέζ" ότι όπως παρατηρούμε ένα είδος και λέμε "Τα καβούρια αυτά μάχονται με τους αντίζηλούς τους για την εύνοια της θυληκιάς", έτσι κοιτώντας το ανθρώπινο είδος θα πρέπει να πούμε "Οι άνθρωποι είναι πολεμοχαρείς σαν είδος και σκοτώνουν ο ένας τον άλλον για οριοθετήσουν την περιοχή τους ή για την αρχηγία του κοπαδιού". Νιώθω, ίσως από κούραση, ότι είμαι εκατό χρονών.
• The world has been too old for a very long time.