Καλή Χρονιά

• Η επιβίωση μέσα σε ένα σύστημα συνεπάγεται τη συνεισφορά στη διαιώνιση του συστήματος αυτού. Ένα σκουλήκι, φερ'ιππείν, επιζεί σκάβοντας τρύπες στο έδαφος, οι οποίες με τη σειρά τους καθιστούν το χώμα πιο εύφορο για τα δέντρα του δάσους. Ένα πουλί που τρώει καρπούς βοηθά στη μεταφορά των σπόρων, δηλαδή στην εξάπλωση του δάσους, και πάει λέγοντας. Η διατάραξη του συστήματος έχει συνέπειες στα άτομα και οι διαταράξεις των ατόμων έχουν συνέπειες στο σύστημα.
• Ένα σύστημα, άν και έχει έναν άρπαγα στην κορυφή, δεν θα υπήρχε χωρίς τα πολλά μικρά και συχνά αόρατα πλάσματα που παράγουν ότι τρώγεται. Οι οικοδόμοι είναι αυτοί που χτίζουν τα σπίτια που αγοράζουμε με τα λεφτά των επιδοτήσεων και μετά χάνουμε σε τραπεζικούς πλυστηριασμούς. Δίσοσμοι χοιρωνάκτες κεντάνε τα πολύτιμα χαλιά μας και ταπεινοί γεωργο-κτηνοτρόφοι παρέχουν τα αγνά υλικά για τα εδέσματα των τραπεζιών μας.
• Ο άρπαγας στην φύση θα πάρει αυτό που χρειάζεται. Ο άρπαγας στη φύση, αν παρεκτραπεί, θα μείνει χωρίς τροφή.
• Ο ανθρώπινος άρπαγας δεν θα σταματήσει πουθενά. Ο άνθρωπος που παρεκτρέπεται ζεί ζωή χαρισάμενη. Η κοινωνική συνείδυση είναι γνώρισμα των ταπεινών.
• Ας ιπποθέσουμε λειπόν, ότι τα φοιτά αποφασίζουν να δώσουν ένα μαθηματάκι στον άρπαγα. Εφόσον αυτός έχει τη δύναμη και την υπεροχή σε κάθε τομέα, τότε το μόνο που μένει είναι η αυτοκαταστροφή. Αν κάθε φοιτό σταματήσει την παραγωγή τότε θα χαθεί κάθε πλάσμα και μαζί τους και ο άρπαγας, αλλά και όλες οι ενδιάμεσες μορφές ζωής.
• Για να ανατρέψεις λοιπόν ένα δισλειτουργικό σύστημα πρέπει είτε να επιβιώσεις έξω από αυτό (φοροδιαφυγή, αναρχία, μετανάστευση) είτε να μην επιβιώσεις, έτσι ώστε αν το σύστημα χάσει τα μέλι του να καταρρεύσει, να χαθεί. Για φανταστείτε μία οικονομία με όλες τις επιχοιρήσεις της χρεωκοπημένες. Ή ένα κράτος του οποίου οι πολίτες δεν θα καταβάλουν εισφορές οποιουδήποτε είδους, ας πούμε για έναν χρόνο. Οικονομική απεργία. Ή η καθολική απεργία, σα να λέμε νε κλείσουν και οι φούρνοι. Απεργία του καναπέ.
• Ένας άλλος τρόπος είναι η βία, η εξέγερση. Η λεηλασία περιουσιών και το κάψιμο των πόλεων.
• Αυτά έχουν ένα ουσιαστικό κοινό μειονέκτημα. Εκτός του ότι συνεπάγονται αυτοκαταστροφή , πράγμα που κανείς δε θέλει για τα παιδιά του, είναι και το γεγονός ότι ο ανθρώπινος άρπαγας τα έχει κανονίσει έτσι ώστε να καταχράται επ'αόριστον, ακόμα κι αν το κρατικό σύμπαν γίνει στάχτη, και στα φρύδια του αν οι υπόλοιποι αυτοκαταστραφούν ή όχι.
• Τί μας μένει λοιπόν? Πώς θα πείσουμε τον νομοθέτη να φτιάξει νόμους σωστούς και όχι τρύπες για χωρέσει το σόι του? Πώς θα αναγκάσουμε τον κυβερνητικό υπάλληλο να φάει κι αυτός λιγάκι αλλά να κάνει και καμμία σωστή δουλειά στα έργα και στη διαχείριση και στην ανάπτυξη, όσο μπορεί ο καθένας? Πώς να μην χάσεις τα έστω και λίγα θετικά που έχει το σύστημα?
• Ο συνάνθρωπος είναι το κλειδί. Όποιος είναι δίπλα μου, αυτός θα πάρει ότι έχω. Ο γιός μου, ο μαθητής μου, ο γείτονάς μου, ο σύντροφος μου, ο συνάδελφός μου και ο φίλος μου. Όχι ένα παιδί στην Ουγκάντα, αλλά το παιδί της διπλανής πόρτας που έχει ανάγκη έναν καλό δάσκαλο, έναν καλό γιατρό, έναν καλό συγγενή, έναν τίμιο πατέρα. Ας είμαι εγώ αυτός.